Pasko Nanaman

Celebrate Christmas 2010 with Sulit.com.ph, the leading online classified ads and buy and sell website in the Philippines.

Salamat Sulit.com.ph, ikaw ang tunay na kaibigan

    Ang daming website na nag-ooffer ng libreng pagpopost ng ads, halos lahat pinasok ko para lang maibenta ang laptop ko na samsung sens q45. Pati sa mga local free advertising website dito sa pampanga ay walang nagawa para matulungan akong maibenta ang itinuturing kong pag-asa na pambayad ng utang. Inisip ko na kailangan kong isacrifice ang laptop para mabayaran lahat ng mga taong halos araw-araw na lang ay nangungulit at nananakot dahil sa mga utang ko sa kanila. Isa sa mga kaibigan ko sa Yahoo Messanger ang tinanong ko kung gusto niyang bilhin ang laptop ko, pero gipit din daw siya, nagkainitan kami nang sabihan niya akong “Sobrang mahal kasi pare eh, kahit e-post mo yan sa sulit tatawanan ka lang ng mga buyer.” Sabi ko 60,000(Nung brand new) ko itong binili 30,000 ko na nga lang binebenta. “Pare hindi mo naman masasabi yan sa mga buyer eh, kung ibebenta mo yan ng 20K sa sulit mag-aagawan ang ilan doon, pero wag mong ipost ang 20k, ilagay mo 23k tatawad pa kasi sila.” Hindi ko pinansin ang sinasabi niyang post-post sa sulit kaya ni hindi man lang ako nagtanong kung anong sulit ang pinagsasabi niya. Ilang araw lang nagpadala na ng demand letter ang isa sa mga pinagkakautangan ko at naisipan kong ibenta na lang sa mas mababang halaga ang laptop, inupdate ko lahat ang mga website na pinagpost ko ng ads at naisipan kong makipagchat sa kaibigan kong wala ng sinabi kundi sulit, sulit at sulit. Matagal siyang magreply kaya tinype ko sa address bar ang sulit.com, mali ang address at hindi ko alam kung ano ang tamang address sa sulit na sinasabi niya. Lumipas ang ilang minuto at nagreply siya, at nagsimula na ang aming usapan hanggang sa makuha ko ang tamang address ng sulit na sinasabi niya, sulit.com.ph pala hindi sulit.com. Gumawa ako ng account at ipinost agad ang nasabing laptop. Kinabukasan, hindi ko alam kung papaano ginawa ng sulit.com.ph pero lumitaw kaagad sa google ang ipinost ko, tinype ang Samsung Sens Q45, at nasa top 1(noon, ngayon nasa top 5 kahit na inactive na ang ad) ang pinost ko, ipinagmayabang ko pa ito sa mga kaibigan ko. Dahil sa nakita kong mabait ang google sa sulit.com.ph naisipan kong ipost ang patay kong business na paggawa ng PVC Cards. Hindi lumitaw sa google ang post kong ito, pero ok lang dahil top 1 naman Samsung Sens Q45 ko. Lumipas ang ilang araw, may natanggap akong text sa 'di pamilyar na numero ng cellphone at ang sabi ay “Kung kukuha kami weekly ng membership cards sa inyo ng about 1000pcs every week, magkano niyo ibibigay?”. Sumagot ako at ibinigay ang pinakamura naming presyo tinanong ko rin kung paano nila nalaman ang number ko at ang business, at ang sagot ay “SA SULIT” isang salitang hindi ko malilimutan. Ilang araw kaming nagpalitan ng text ng nag-inquire, gusto ko mang tawagan pero nagtitipid ako ng load noon, walang wala ako talaga sa panahong iyon. Dahil sa may pending na mga cards ang customer sa dati nilang provider, sa amin na ibinigay ang mga pending na iyon na halos 7,000+ at tinanong nila ang bank account ko para makapagdeposit na sila. Ibinigay ko ang bank account ko at kinabukasan ng alas-11 ng umaga nagtext ulit siya sa akin “Sir nadeposit ko na po ang 50%”. Chineck ko ang account ko at laking gulat ko nang may makita akong napakalaking halaga sa account ko, hindi pangkaraniwang pangyayari, dahil madalas initial deposit lang ang laman ng account ko. Nabayaran ko ang utang ko sa taong nagpadala ng demand letter at nabayaran na rin ang iba, ang iba naman ay nagbawas lang ako dahil kailangan kong magtira sa idineposit para sa materyales na gagamitin ko sa mga orders at mga taong babayaran. Pansamantala ko munang isinara ang advertisement ko para sa laptop dahil hindi na ako ganoon ka-pressure.

    Ilang araw ang lumipas nasira ang dalawa kong printer na ginagamit sa paggawa ng PVC at isa na lang ang natira, hindi sapat iyon para umabot sa deadline. In-activate ko ulit ang ad kong samsung sens q45, kailangan sa loob ng 4 na araw ay mabenta ito para makabili ako ng 3-4 pang printers. Dalawang araw lang at may tumawag sa akin, kukunin na daw niya ang laptop, sa halagang Php15,000, nagkita kami at ibinigay ko na ang laptop ko at bumili na rin ng gamit na kailangan para matapos ko ang mga cards sa pinag-usapang araw, at natapos ko nga, at naging masaya naman ang customer ko. Hanggang ngayon ay umoorder pa rin sa akin ang client na nakuha ko sa sulit.com.ph at patuloy pa rin ang mga nag-iinquire at umoorder sa akin gawa ng sulit.com.ph. Marami akong kaibigang nilapitan, pero lahat sila ay hindi na tumulong, sinermonan pa ako, mabuti pa ang sulit.com.ph, binibigyan na niya ako ng customers, tinulungan pa niya akong makabangon mula sa pagkakalibing ko sa utang at patuloy niya akong tinutulungan hanggang sa ngayon. Salamat SULIT.COM.PH ikaw ang tunay na kaibigan ko!

Sulitizen the chosen community

Sulitizen - The chosen individual of the planet INTERNET. Sulitizens lives in a continent called sulit.com.ph a continent made of gold and silver, a continent that offer things that no one can refuse. The God of the planet INTERNET, W3C, call the Sulitizens as "The Worth It" people.

Sign Up at Sulit.com.ph
Buy and Sell Philippines

070610 - Tsismosang Tagapagbalitang Tigyawat (TTT)

Sa mga bagong mambabasa, para maintindihan ang kwento basahin muna ang:

BASAHIN MUNA ANG PINAKA-UNANG POST NG TALAMBUHAY NA ITO

022510 - Buhay ka pa. Lol

July 06, 2010

                Enjoy na enjoy siya sa pagsipsip sa akin, hinahayaan ko lang. Hindi masarap, pero nakakakiliti. Siguro siya nasasarapan, dahil napapalipad siya sa sarap. Ok, tapos na ang tulala moment, let me kill this fly. Swap! Clap! Tik! Pak! Masyado siyang mabilis. Forget it! Ininiregalo ko na sa kanya ang ikalawa niyang buhay. Pagkatapos niyang sinipsip ang napisa kong tigyawat, iniwan akong di man lang nagpapasalamat. Alam niyo ba yung lumalabas na kulay puti sa tigyawat? Yung malambot na kulay puti na kapag minsan may halong red, dahil sa dugo? Naubos iyon ng lintik na langaw. Hindi naman nakakamatay iyon, yun yung mga dinurog na maning kinain ko, napunta sa mukha. Hindi totoong lahat ng kinakain natin sa tiyan at sa inodoro napupunta, meron ding napupunta sa mukha, kagaya ng peanut butter, mga cream, nilagang mani, adobong mani, taba ng baboy, cheese bread, sesame seed at marami pang iba. Iyong mga black heads sa ilong natin, yun yung mga adobong mani na may balat. Matigas ang mga black heads at kapag idinikdik mo ito gamit ang iyong kuko, ang laman nito ay kagaya lang ng laman ng sesame seed. Sarap na sarap ako tuwing may mailalabas akong sesame seed sa ilong at lalong nakakatuwa tuwing nangangati ang ulo ko at may nakakapa akong nanigas na balakubak tapos kukunin ko sa mahaba kong kuko, parang isang achievement, nakakuha ako ng isang makapal na balakubak ngayong araw na ito. Speaking of balakubak, kailangan ko ng maligo at papasok pa ako sa lugar na pinagkukunan ko ng yaman, ang opisina.

                Ang opisina namin ay may iba’t-ibang codename, minsan tinatawag itong selda, katapusan, pressure, kalbaryo at ang hindi ko maintindihan, impiyerno. Ako lang yata ang itinuturing na magandang bagay ang opisina, kahit na demonyo ang tingin ko kay chicken. Ngayon ko lang narealize na kaya siguro tinatawag na impiyerno ang opisina ay dahil na rin may demonyo. Ang daming mga Pilipino ang nagrereklamo sa trabaho nila, pero noong wala silang trabaho, kahit kay Pedro napapadasal sila, magkatrabaho lamang.

                Hindi mabubuo ang pagpasok ko sa trabaho kung hindi ako sasakay sa jeep. At siyempre nakakasawa na ang eksena sa jeep, wala akong magagawa, para sa akin, ito ang pinaka-highlight ng araw ko, at highlight na highlight kung papalaring makapamboso. Si Anime, mas magiging madalas ko pang makasakay si tsismosa number 1 at si tsismosa number 2 kaysa sa kanya, dahil di na muna siya papasok. Napakadaldal nila, ang sarap lagyan ng  isang kilong antik na langgam sa bibig. Wala namang kwenta ang pinag-uusapan nila, si Margarita daw nakabili ng DVD sa halagang 800 at may libreng mic pa, samantalang meron pa siyang utang na ‘di nababayaran. Si Lita daw natututo ng gumamit ng Nokia 3310 at sigurado daw kaya niya ito pinag-aaralan ay may kalampungan daw siyang nasa ibang bansa, kalilibing lang ng asawa kahapon. Ang dalawang tsismosang laging updated sa mga nangyayari sa aming maliit na Barangay, sila ang tagapagbalita, at hindi sila nagkakamali sa kanilang pagsasalita, mas professional pa sila sa pagbabalita kaysa kay Mike Enriquez. Kahit tsismosa sila, binibigyan nila ng chance ang bawat isa na makatapos sa pagsasalita, bago hihirit. Si Mike Enriquez kasi, parang hindi nakikinig sa tinatanongang reporter, habang nagsasalita ang kausap na reporter, iniisip na niya ang kasunod na tanong.  Parang ganito: (example lang)

Maki: “Ah Mike, bale si Pangulong Noynoy ay pumasok na sa palasyo at ang...”

Mike: “Ah, Maki... Maki...”

Maki: “Oo Mike”

Mike: Nakapasok na ba sa palasyo si Pangulong Noynoy?

Maki: “Oo Mike, bale nakapasok na siya sa Palasyo”

Siguradong iniisip ng reporter na “Kasasabi ko lang eh, hindi ka kasi nakikinig eh!”. At nakarating rin sa opisinang kinatatakutan ng iba. 

032110 - 070210 Vinegar Election Edition at Bakasyon sa likod ng bahay namin

March 21, 2010 hanggang July 2, 2010

                Walang mahalagang naganap sa buhay ko, maliban na lamang sa muntikan kong pagkakapanalo ng lotto. Minsan lang akong tumaya sa lotto palpak pa, kung sanang sa 6/49 ako tumaya, milyonaryo na ako. Ang itinaya kong numero sa 6/45 ay lumabas sa 6/49. Napansin kong ang papel ng lotto ay kagaya ng papel na ginamit noong eleksiyon. Parehong machine rin ang pinapasukan, iyon nga lang, walang kopyang makukuha sa PCOS machine, at lalong walang premyong makukuha. Kahit wala pang premyo atleast daw nagawa ng isang Pilipino ang kanyang tungkuling tuwing eleksiyon. Naalala ko nang bumuto ako, halos tatlong oras akong naghintay para lang makaboto, kalahating oras naghintay sa maling pila ng mga taong bumibili ng suka. Parang fiesta rin ang election sa aming barangay, may mga vendors sa labas ng paaralan at may iba’t-ibang produkto ang ibinebenta na hindi mabibili sa ordinaryong araw lamang, isa na rito ang nagbebenta ng suka, isang gallon ng suka sa halagang 30 pesos, Vinegar Election Edition. May mga nagtitinda rin ng mga sisiw na kinulayan para sa mga botanteng isinama ang mga anak para ipangdisplay sa mga kakilala. Naging reunion din ang election day sa amin, kitang kita ang mga magkukumpare at magkukumare na nagtipon-tipon para magpayabangan sa kasalukuyan nilang buhay. May mga bumibili rin ng boto na tanging ang boto ko lamang ang ayaw bilhin, siguro dahil may ink na ang kamay ko nang sinubukan ko itong ibenta.

                Bakit hindi ako sumulat ng talambuhay ko ng halos apat na buwan? Dahil apat na buwang nagbakasyon si Anime, saan? Hindi ko alam, ang tanging alam ko lamang ay ang kanyang pagbabalik. March 22, nang pumunta ako sa kanila, malakas na ang loob ko para sabihin sa kanya na, napakaganda niya at siya lamang ang aking minahal na babaeng ka edad niya, yung iba kasi hindi niya ka edad. Malakas na rin ang loob ko na sabihin at itanong kung crush niya rin ako, kasi crush ko siya. Kagimbal-gimbal na balita ang sumalubong sa akin, kaya naman hindi ko na naisulat ang mga pangyayari noong araw na iyon, ilang buwan bago ako nakapagrecover sa masamang balita na nagbakasyon muna siya. Kahapon ko rin lang nalaman na nagbakasyon pala siya sa pag-aaral, huminto muna siya dahil siya ang magbabantay sa lola niya. Lola pala niya si Lola Karing, isang matandang nasa likuran lang ng bahay namin. Sa loob ng ilang buwan, kahapon ko lamang nakitang lumabas si Anime sa bahay ng lola niya, kaya kahapon ko lang rin nalaman ang buong kuwento ng pagbabakasyon niya sa likod ng bahay namin.  Isang malaking pagkakataon na sana iyon para maging close kami at magpakasal, na nauwi naman sa ilang buwan kong depresyon. Kahapon ko rin nalaman na babalik na siya bukas sa bahay nila.

NEXT

070610 - Tsismosang Tagapagbalitang Tigyawat (TTT)

032010 - Asenso

March 20, 2010

                Sabado, good time mamaya, good time ng mga magsasahod sa amin. Hindi ako sasama dahil sayang na sayang lang ang pera, isa pa hindi ko na rin kaya ang uminom ng alak. Ang daming taong nag-gu-good time pagkatapos nilang sumahod, at marami pa ring mga tao ang nagsasabi na mahirap ang buhay. Mahirap ba talaga ang buhay? Pagkatapos kong mapanood kagabi ang Schindler’s List , nakita ko ang kahirapan ng buhay, ang kahirapan ng buhay noong World War II. Kitang-kita ang paghihirap ng mga Jews, at alam din nating lahat na naghirap din ang ating mga ninuno sa kamay ng mga hapon. Sakop tayo ng isang bansang ‘di man lang marunong mag-english. Kahit anong gustuhin nilang gawin ay kaya nila, mang-rape, pumatay, magnakaw at kahit ano pang pang-aabuso. Wala kang laban kung isa ka sa mga biktima ng karahasan ng mga hapon, kung may magtatanggol man sa iyo, tiyak rin ang kanilang kapahamakan. Ngayon, sinasabi ng mga tao na mahirap daw ang buhay ngayon. Gaano ba kahirap ang sinasabi nila? Mas mahirap ba sa mga naranasan ng ating mga ninuno noong panahon ng mga Hapon? Mahirap ang buhay, nakakatawa, nakakatawa lalo na kung literal mong babasahin, ano ba ang mas mahirap? Ang buhay o ang patay? Mas mahirap ang patay. Kailan ba mawawala ang hirap ng buhay na sinasabi nila? Walang katapusan, dahil sa totoo lang sila lang ang nagpapahirap sa buhay nila. Sinasabi rin ng iba, sa Pilipinas daw di ka aasenso, hindi ganyan ang paniwala ng mga negosyanteng mga Koreano at mga Intsik sa ating bansa, ang paniniwala nila, sa Pilipinas lang sila aasenso. Kung kaya ng mga banyaga na umasenso dito, bakit hindi natin kaya? Dahil walang puhunan? Sino nga ba ang madalas magsabi na walang asenso sa Pilipinas? Sila ang mga taong laging naka-upo sa sugalan, tambay sa kanto, mga tamad maghanap ng trabaho, mga nagtatrabahong nagpapakalunod sa utang at mga empleyadong pagkatapos sumahod ay nag-iinuman. Kung gugustuhin lang nila ay kaya nilang humanap ng puhunan para magsimula ng sariling negosyo, tamad lang sila. Nasasabi nilang walang asenso sa ating bansa, dahil sila ay walang asenso, at wala silang asenso dahil sa paniniwala nilang hindi sila aasenso.  Sa bagay kahit maniwala kang may asenso dito kung tamad ka naman ay balewala rin.

Salungat naman sa sinabi ko, meron din palang umaasenso kahit tamad. Ang kapit-bahay kong si Anna, nang dahil lang sa kaka-internet, nagkaroon na siya ng kotse, papalit palit ng cellphone, laptop, magandang bahay at higit sa lahat nagkaroon ng lolo na tinuturing niyang asawa. Isang 3M na amerikano, MATANDANG MADALING MAMATAY, teka, baka British iyon o kaya ay Australiano. Ganyan kasi tayong mga Pinoy eh, kung makakita ng puti, automatic na Amerikano siya para sa karamihan sa mga Pinoy. Hindi kasi sikat sa Pilipinas ang salitang Scotish, British, Russian, Indian, Irish at iba pang lahi, basta ang alam lang natin ay, Amerikano ‘pag puti, Negro ‘pag itim, Intsik, Hapon at Koreano kapag singkit, kapag medyo maputi sa Negro at maganda ang mata na amoy patis na may halong bagoong at itlog na maalat, 100% sure bumbay siya. Kung Russian man siya at kakulay ni Owen Wilson, sa atin hindi siya Russian, isa siyang Amerikano. Kapag naman nalaman natin na hindi pala siya sa America nakatira, kundi sa Russia, iko-consider naman siyang Amerikanong nakatira sa Russia. Teka nga pala, si Anna baka makatakas sa tsismis na ito, bigla na lang siyang nagkaroon ng asawa, walang kasalang naganap, basta na lang nangyari ng bigla. Apat na beses mong uulitin ang edad ni Anna sa edad ng sudden husband niya, at may balance pa siguro si Anna ng limang taon. Basta si Anna madalas noon pumasok sa internet café, dahil ang café ay isang parang restaurant na may computer na maaring gamitin para makapag-internet, iyon ang internet café. Kaya sige, si Anna noon madalas pumasok sa Internet shop na malapit lang sa bahay namin. Si itsura noon ni Anna, hindi man lang siya mukhang nag-iinternet, mas iisipin mo pa siyang isa dalagita na pumapasok sa isang internet shop, hindi para mag-internet, kundi ma-amaze ng walang katapusan sa nagagawa ng computer, na-aamaze sa powerpoint, solitaire at paggalaw ng mouse cursor. Ganyan ka inosente si Anna. Lintik na bata, may kachat na palang lolo na magpapayaman sa buo niyang Pamilya. Malaki ang naging pagbabago ng buhay ni Anna at ng kanyang pamilya. Ang dating nanay niya na nakikipagtsismisan tuwing umaga tungkol sa masasamang ugali ng mga katsismisan na absent ay hindi na ngayon nakikipagtsismisan, isa na siyang dakilang Jugger Mom, ang dating nakabestidang pang FPJ na pelikula, ngayon ay nakashort na at rubber shoes na may tuwalya sa balikat habang nagjajugging kasama ang mga nanay na dating gusgusin, na ngayon ay Jugger na rin dahil sa mga anak na pinalipad sa abroad upang doon maghanap ng asenso. Marunong na ring magfacebook ang nanay ni Anna at doon ibinubuhos ang kayabangan niya. Siguro ayaw na rin niyang patawag na Aling Puring, siguro dapat Ms. Puring na, dahil ang anak niya ay nakapangasawa ng taong kasing tanda ng tatay niya.

Kapag nga yumayaman ka, iniiwan na ang mga salitang pangmahirap lang, kagaya ng Aling. Ang Aling ay para sa mga mahirap at simpleng babae lamang, na nagkakaedad ng 40 above. Isa sa mga bayani ng pagpapalit ng salitang mayaman ay ang nanay ni Pacquioa, na si Aling Dionisia, na dapat ay Lola Dionisia. Ayaw na niya ang nanay Dionisia at Aling Dionisia, dapat daw Mommy Dionisia na, at para mas IN, dapat Mommy D. Kasi nga naman ang salitang nanay at aling ay para lang sa mga babaeng under 1,000 lang ang perang nahahawakan, para sa mga babaeng tig-60 lang ang damit, para sa mga babaeng nagpapanty ng maluluwang at mala bacon na ang garter, para sa mga babaeng nangangamoy usok na, para sa mga babaeng nagtatago sa mga naka-motor na naniningil ng utang. Si Mommy D ba ay qualified pa ba sa salitang Aling at Nanay? Hindi na. Dahil sa guhit guhit pa lang sa mukha niya mas qualified siya bilang isang Lolang nagkakalat sa mga lokal na istasyon ng telebisyon. Ang nakakapagtaka, bakit porket nanay siya ni Pacquioa ay instant celebrity na? Wala naman siyang talent, wala naman siyang appeal. Ibig sabihin, ginagamit siya ng mga media para sumikat ang kanilang programa, pati nga mga patalastas ay ginagamit siya dahil alam nilang sikat. Takot na takot ang mga media kay Pacquiao at kay Lola D, dahil hindi nila kayang i-correct ang mga salitang dapat i-correct sa kanila, kahit anong patalastas pa ay siguradong madali lang nilang natatapos pagdating sa shooting, kahit may mali hindi kayang sabihin ng director sa mag-ina na; “Ulit! Mali ang pagkakabigkas mo eh”. Hinding hindi nila magagawa yan.

NEXT

032110 - 070210 Vinegar Election Edition at Bakasyon sa likod ng bahay namin

031910 - Kulangot at bubblegum sa ilalim ng mesa

March 19, 2010 (unedited)

                Matagumpay na natapos ang kahapon, kaya naman nandito ako ngayon. Parang tumigas ang mga muta ko ngayon, ramdam na ramdam ko na matutulis ang mga ito dahil nasasaktan ako habang inaalis ito sa pagkakadikit sa paligid ng aking mga cute eyes. Pipila sa bakery para sa apat na pisong tinapay na bibilhin. Magtitimpla ng kape para may sawsawan ang mga tinapay at iinumin ang pinagbanlawan ng pandesal, Coffee bread flavor. Tuwing nakaupo ako sa mesang ito na nag-iisang nag-aalmusal, naalala ko nung mga panahong magkakasabay kaming kumakain nina Itay, Inay, at ang dalawa kong barakong kapatid. Nakatulala sa mesa at unti-unting nagbeblurred ang paningin ko, naging black and white bigla ang paligid, ok,  grayscale ang lahat ng bagay.  Parang sa isang pelikula na biglang na warp ang isang bida sa nakaraan na kasunod ang senaryong luma ang pagkakaset. Dalawa o tatlong kulay laman ang makikita at blurry sa gilid na talagang para sinasabi sa mga manonood na “Hoy, luma ito, naiisip lang ito ng bida.” Ganyan na ganyan ang nangyari sa akin, pero hindi para isipin o balikan ang nakaraan, kundi nakatulog ako ng mga apat hanggang limang minuto. Hindi naman sa pagmamadali, pero ipoforward ko na...

>>> Nasa jeep na ako, dahil sa pagkakaforward ng istorya. Kasakay si Anime, pero wala ako sa mood na manyakin siya. Ayaw maalis sa isip ko ang kalungkutan ng mesa namin kanina. Ang dalawa ko kasing kapatid, alas-tres pa magigising dahil sa puyat kakalaro ng DOTA, kaya wala akong nakakasabay na kumain sa makasaysayang mesang iyon. Naalala ko na tuwing may nakakapang bubble gum si Itay, ako kaagad ang tinatawag upang ipatanggal sa akin ang hindi ko namang idinikit na bubble gum.  Kulangot ang madalas kong idikit, at laging swerte si Itay dahil kapag nakakapa niya ito siguradong tuyo na. Kakaiba nga tayong mga Pilipino pagdating sa Bubble gum at kulangot. May pagkakatulad ang dalawang bagay na yan, pareho silang idinidikit sa ilalim ng mesa, ilalim ng upuan sa paaralan, ilalim ng upuan sa Jeep, sa mga singit singit ng bus. Ang tanging nakikita kong pagkakaiba ay ang kulangot ay lumalabas sa ilong at ang bubble gum ay sa bibig. Hindi rin gaanong madikit ang kulangot, pero sapat na ang dikit nito para maidikit sa ilalim ng mesa.  Ang bubble gum rin ay madalas na maging isyu sa paaralan, dahil idinidikit ito ng mga pilyong estudyante sa uupuan ng iyakin nilang kaklase. Kapag mahaba-haba ang sungay ng estudyante ay madalas sa buhok ng mga losers niya ito idinidikit, na kerosene gas naman na siyang pantanggal ng ina ng batang biktima.

                Masarap katabi si Anime, tuwing nakapantalon, pero kung nakaminiskirt, mas masarap siyang kaharap kaysa sa katabi. Apat na katao ang pagitan namin. Hindi ko siya kaharap at katabi, kaya kahit gustuhin ko man na manyakin siya, no chance din.

                NEXT

032010 - Asenso