031210 - Pinaglihi sa Usog

Ang nakaraan...

Ginising ako ng ingay ng mga hinayupak na tsismoso at tsismosa, at nagsimula akong nagdadada tungkol sa paboritong sugal ni Erap.

Pagkatapos ng isang malaking pang-aabuso sa opisina ni Chicken umuwi akong hindi nakokonsensiya sa inubos kong kalahati ng 25 grams na kape at isang truck ng skyflakes.

March 12, 2010 – Part 2

                Pinaglihi siguro ako sa Apple itouch dahil madali akong matouch sa mga taong natutulog sa kalye, madali rin akong mahabag kapag nakakakita ng mga matatandang namamalimos sa lansangan, nahahabag ako sa sarili ko hindi sa kanila. Minsan nga mas marami pa silang pera kaysa sa akin na may maayos na trabaho. Pinaglihi rin siguro si Reyna sa itouch dahil kahit sino na may pera natotouch siya, ako lang ang hindi dahil hindi ko ibibigay ang 250 pesos sa kanya ng dahil lang sa sinasabi niyang luto. “Ahrean, busted ka na! Pero di mo na ako kailangang ligawan, sa halagang 250 lang maipapatikim ko na sa iyo ang lutong langit!” yan ang huling sinabi niya sa akin ng sinubukan ko siya ulit ligawan. Ano siya mas mahal pa sa Litsong Manok ang luto niya? At di ko pa naririnig ang klase ng lutong iyon baka may lason pa. Hindi ko alam kung maniniwala ako sa lihi-lihing yan dahil hindi naman ako kamukha ni Jackie Chan, pinaglihi daw kasi ako kay Dolphy. Para kasi sa akin si Dolphy at si Jackie Chan ay iisa. Isa pa ang dadaya nila, sinasabi nila kung saan tayo pinaglihi pagkatapos tayong isilang, mag-iisip sila kung anong klaseng bagay tayo pwedeng ikumpara at simula non doon na tayo pinaglihi. Dapat kung totoo iyon, sa tiyan pa lang doon nila sabihin kung anong klaseng aswang ang magiging anak. Paano na ang mga nagbubuntis ngayon? Medyo hi-tech na tayo ngayon kaya dapat ang mga susunod na generation ay puro pinaglihi sa mga makabagong teknolohiya o mga makabagong pagkain. Merong pinaglihi sa iPod, iPhone, Laptop, dual core, core 2 duo at iba pang mga gamit na sikat ngayon, medyo masagwa nga lang sa pagkain dahil tinitiyak kong hindi maganda kung pinaglihi ka sa sarsarap instant ulam, pinaglihi sa siomai, pinaglihi sa shawarma, pinaglihi sa tukneneng , pinaglihi sa el diablo at iba pang mga bagong pagkain.  

                Pagkatapos ng mahabang panahon nagkita rin ang dalawang magkumare sa jeep at halos magsampalan kung sino ang manglilibre ng bayad, “Hindi ito na! Hindi ito na!” ang systemang nakakasawa na sa jeep. Excited silang magkita kahit dalawang bahay lang ang pagitan nila sa isa’t-isa. May dalang sanggol si Kumare No. 1 at itong si Kumare No. 2 naman ay may dalang kasinungalingan dahil sa tinawag na cute ang sanggol na baby version ni Max Alvarado. “Pwera usog!”.

Usog – isang uri ng kapangyarihan ng mga Pilipino at Pilipina na kung saan pwedeng makatodas ng isang sakitin na sanggol, minsan sinasabi ring kahit hindi sanggol ay na-uusog rin.  Wala ang ibang bansa ng ganitong klase ng kapangyarihan, tayo lang ang meron, wala nga lang tayong power rangers at voltes V. Siguradong 99% ng mga Pilipino ay alam kung ano ang usog kaya ‘di ko na palalawakin ang pagpapaliwanag  tungkol dito, basta isa itong malaking kapangyarihan na biyaya ng Pituitary Gland. Swerte ang taong nagtataglay ng Usog Power dahil kaya niyang makasakit ng isang tao sa pamamagitan lang ng pagpuna, maswerte siya dahil hindi na niya kailangang gumanti ng physical sa bawat taong mananampal sa kanya, isang salita lang na “Ang pogi mo” o kahit anong pagpuna, tigok ang kaaway mo, mag-iingat lang dahil baka may pangontra ang kaaway at memorize ang isang orasyong pangontra rito “Pwera Usog!” ang katapat ng Usog Power.  Kung hindi mo kayang i-memorize ang orasyong iyon kailangan mo lang magpa-dura sa mukha sa taong naka-usog sa iyo, kung mabait siya ipapahid na lang niya ang laway niya sa tiyan mo, kung panis ang kanyang laway bumili na kaagad ng trosid dahil buni ang resulta ng laway na iyon, kung sa sanggol naman dapat idala kaagad sa pinakamalapit na pedia ang bata dahil may dumapong mga bacteria sa balat niya galing sa laway ng nang-usog. ‘Yan ang usog, kaya matakot dapat ang ibang bansa sa atin.

        Wala si Anime kaya naman mas malungkot pa sa sementeryo ang mga mata ko. Hindi tumagal ng isang oras ang kalungkutan ng aking mga mata dahil wala pa rin si Chicken. Maghapong pang-aabuso nanaman ang magaganap sa kanyang opisina.

NEXT

031310 - May Baka, May Baka na Hugis itlog

031210 - Tenbits, kasbu let ooh!

March 12, 2010 -- Unedited (Nagmamadali ulit)

                Isang makapal na ulap ng kamalasan ang dumapo sa lamok na gumising sa akin, saktong sakto ang AMEN mosquito killer ko sa kanya. Hindi ako sigurado kung sa akin ang dugong lumabas sa kanya. Maliban sa buni ko sa pwet, wala ng ibang nangangati sa aking katawan, walang sinyales na nakagat niya ako. Napaka-ingay ng mga tao sa labas, at parang pinag-uusapan nila ay panaginip. Nilabasan ako, mali. Nilabasan ko sila para ipakita sa kanila na hindi ako masaya sa ingay ng almusal nila, ang tsismisan. “Oo, napanaginipan ko kagabi si Tulundoy, namatay daw siya”, “Oh talaga! Itaya mo sa jueteng, baka lumabas!”. “Oo nga itatayo ko talaga dahil ang ikinamatay niya ay ang pagtama ko ng jueteng, hindi siya nakapaniwala kaya inatake!”. “Itaya mo ang kanyang birthday!”. Masyado ng mabaho ang ganitong istilo ng mga taong wala ng ginawa kundi sumamba sa dala-dalang papel ng nagjujueteng na may drawing ng anatomy ng tao na bawat parte ay may numerong nakalagay, salida bola yata ang tawag nila doon. Kapag napanaginipan mo ang tungkol sa ulo mo tumingin lang sa salida bola at doon may numero ang ulo at iyon ang itaya mo, bahala ka na sa isa pang numero, malas mo lang kung ang atay o ang mga bacteria sa tiyan mo ang kasama sa panaginip mo . Kaya hindi ako tumataya ng jueteng dahil isa lang naman lagi ang napapanaginipan kong hindi nakakalimutan hanggang tanghali at iyon ang aking 8 equals equals equals D, kapiling ng kamay ko.  Dahil sa kawalan ng ideya ng mga taong kampon ng salida bola kung anong itataya sa jueteng, inaasa nila ito sa kanilang panaginip at hindi kagaya sa salida bola, mas maraming mga numerong nakatalaga sa ibat-ibang klaseng bagay na nasa panaginip nila. Magmula sa liit ng atom hanggang sa laki ng universe ang naabot ng mga gawa gawang numero sa kanilang panaginip. Siguro nga yung mga taong adik na adik sa jueteng ay laging excited matulog at habang natutulog may katabing lapis at papel sa unan para kung nanaginip man na may kinalaman sa jueteng kaagad silang tatayo ng sapilitan at ilista ang mga nararapat na numero para sa kanilang panaginip, siyempre may pambura ang lapis dahil ‘pag natulog sila ulit mag-iiba nanaman ang panaginip kaya nga hindi ballpen ang ginagamit dahil mangangailangan pa sila ng liquid paper tuwing mapapatungan ang naunang panaginip nila. Pagkagising na pagkagising sa umaga, sapilitan nilang pinipilit ang kanilang sarili para maalala ang pinakamalakas sa kanilang panaginip. Kung wala talaga silang matandaan ni isa sa anim naput siyam nilang panaginip at wala ni isang naisulat sa papel, aasa sila sa panaginip ng iba. Kunwari makikinig sa kwento ng iba tapos tataya ng patago. Alam ko na ang sakit nila kaya naman tuwing may mga adik sa jueteng ang magtatanong sa akin sa panaginip ko sinasabi ko lang na “Nahulog daw ako sa bangin at may biglang lumitaw na 57 na babae at 88 na bakla.” Tignan ko lang kung may mapupulot silang numerong pwedeng itaya sa jueteng, sa bagay si Poknat ay laging naniniwala naman sa gawa gawa kong panaginip kaya naman lagi niyang tinataya ang 5-7 at 8-8, buti na lang tanga. Isang napakalaking kulay black ang bumalot nanaman sa paligid at sa ibaba ay may biglang lumabas na....

Itutuloy... uwian na mga tol!

NEXT

031210 - Pinaglihi sa Usog

031110 - Salaminkero

March 11, 2010

                Alas-tres na ng madaling araw gising pa rin ako. Tuwing nakakatulog ako parang nalulunod ako sa sarili kong tulog, parang nilulunok ako ng banig namin, sa iba para silang nilulunok ng kama nila, kung wala silang banig, kami naman ay walang kama. Banig at papag lang. Parang nababangungot ako, gusto kong sumigaw at pakiramdam ko sumisigaw talaga ako pero walang lumalabas na boses. Gusto kong gumalaw pero parang stuck up ang buo kong katawan, Gusto ko talagang sumigaw pero sumisigaw na ako walang nakakarinig dahil walang lumalabas na boses sa akin. Makaligtas man ako ng ilang minuto tapos aantukin ulit, tapos babalik nanaman ang hindi malaman kung bangungot o katotohanang nilalamon ako ng sarili kong tulog. Kaya naman nang matindi na ang pagkakagising ko nang mga bandang 11PM, malakas na ang loob ko para tumayo at magkape. Tuloy tuloy na ang takot ko sa sarili kong papag kaya alas-tres gising pa ako. Iyon ang huling tingin ko sa wallclock namin, alas-tres. Napansin kong kakaiba ang panahon ngayon dahil maingay na ang alas-tres ng madaling araw. May nagnobena, may nag no-nobody nobody, may mga maiingay na tsismoso at tsismosa sa daan at may nagsisigaw na mga batang pinapalo ng nanay dahil tamad maligo. Kahit anong tingin ko sa wallclock alas-tres pa lang talaga. Kinuha ko ang salamin ko para makita ng maayos ang oras. Sinasabi ko na nga ba eh! Tumigil ang orasan namin, kapag kasi wala akong salamin tanging ang dalawang makakapal na kamay ng relo lamang ang nakikita ko at invincible ang payatot na ikot ng ikot. Hindi makaalis ang payatot na kamay sa six pero gumagalaw pa rin siya, kaya ang hirap hulaan kung anong oras talaga siya huminto. Tinignan ko ang relo ko sa cellphone at tamang tama ang oras para mainis kay Ms. Nobody.  Ayos ang almusal ko ngayon tinolang piniritong fried chicken, tinola kahapon ng tanghali, nakarating ng gabi para iprito at pinirito pa ngayong umaga.

Pagkasakay ko ng jeep bigla akong nalito kung nasa planetang mundo pa rin ako dahil sa mga kasakay kong mga PRE-MASK RIDER BLACK na halos sakop na ng salamin ang buong mukha. Uso yata ngayon ang mga PRE-MASK RIDER BLACK shades dahil madalas kong makita ang mga shades na hugis mata ng langaw sa mga nakakasakay kong nagtatrabaho sa mga call center at sa ibang mga pang pang-gabing trabaho, hindi mo na kasi kailangang magtakip ng mata sa jeep kung matutulog ka man dahil di naman nila makikitang nakapikit ang mga mata mo, kumbaga,  isa itong instrumento para sa pagtulog ng di nakikita ng mga kasakay mo ang iyong mga mata. Iba naman ang paggamit ko ng ganitong klaseng salamin, hindi ito kasing laki ng mga mata ni Mask Rider Black, tumutugma ito sa salamin ni Taguro. Noon epektibo ito bilang instrumento ng malayang pamboboso sa jeep. Buhat nang maging blurry ang lahat-lahat, nagsimula na akong magpasukat ng sarili kong salamin para mawala ang pagkablurry ng mga bagay na tinitignan ko, at magmula noon di ko na ginagamit ang salaming ipinamana pa sa akin ni Taguro. Wala rin kasing epekto dahil walang grado ang salamin na iyon, kahit open na open ang binoboso ko, sabog din ang kulay ng panty niya. Hindi kagaya sa salamin kong may grado, kapag nakapamboso ka tiyak na kahit ang pinakamaliit na pixel ng panty ng binobosohan mo ay kuhang kuha. Pwede mo pang i-save sa USB Flash Drive na nakasaksak sa pituitary glands mo at itake home para iplay back habang nag-a-up-down-up-down repeat 200x ka.

Usapang salamin pa rin. Dalawang klase lang yan eh, ang una ay ang salaming pamboso at ang ikalawa ay ang salaming inaabuso. Kagaya ng salamin ng jeep sa front seat, inaabuso ng isang taong walang pakundangan sa pagpisa ng kanyang mga tigyawat. Buhat ng sumakay ako pinipisa na niya ang mga white at black heads sa kaliwang pisngi niya. Dahil sa sampung litrong nana ang nakapaloob sa mukha niya, hindi na niya nakuhang lumipat sa kanang pisngi bago siya nakababa. Hindi ko na sana papansinin ang papoging iyon kung hindi lamang siya mayabang, isa siya sa mga top 3 na pinakamayabang sa buong mundo. Kung kasing magsalita siya at magkwento tungkol sa mga patago niyang binabayarang babae na dinidisplay sa gabi, parang napakapogi niya at napakayaman. Pasalamat nga siya kung hindi dahil sa tigyawat niya wala siyang mukha, isa lamang siyang tigyawat na tinubuan ng mukha. Sino ba siya at parang kilalang kilala ko? Katrabaho ko kasi, siya ang supervisor ng production ng kumpanya namin, madalas siyang pumasok sa opisina namin para humarap sa salamin at kumbinsihin ang kanyang sarili na pogi at isa siyang tao hindi halimaw. Kapag pakiramdam ko na pangit ang itsura ko at nakita ako ni Anime, 100% didiretso ako sa salamin pagdating sa trabaho, pero bago ako makarating at harapin ang sarili sa salamin, mag-aayos muna ako ng buhok at pupunasan ang mukha at kapag ayos na doon ako haharap sa salamin at sasabihing “Ok naman pala ako eh!” Kinukumbinsi ang sarili na ang nakitang version ni Anime ay ang maayos na version ko kahit halimaw version ang kanyang nakita. Parang sticker din ang mga salamin dahil tuwing naglalakad ang karamihan at may nakitang salamin tiyak na didikit ang tingin nila sa salamaing nakita habang naglalakad, mapababae man o lalaki nabibiktima ng sumpang ito. Kaya naman ang iba ay nagmumukhang baliw tuwing naglalakad sila at may madaanang  naka parkeng sasakyan at sabay salamin at pose pose, tingin ng medyo paside side pero ang mata ay sa salamin nakatingin, punas ng mukha at iayos ang buhok. Hindi man lang inisip kung may tao sa loob ng sasakyan na may tinted na salamin, malay pa niya kung halos mamatay sa tawa ang nasa loob ng sasakyang iyon dahil sa pinanggagawa ng salaminkero.

Sarap pala ng buhay ko ngayon, wala daw si boss, solo ko ang opisina niya. Magkakape maghapon, mag-iinternet at uubusin ko ang mga stocks niyang pagkain. Ako muna ang boss ngayon. Saan kaya pumunta ang kumag na iyon.?

NEXT

031210 - Tenbits, kasbu let ooh!

031010 - Amoy Banyo ng elementary school ang politika

March 10, 2010 - Unedited (Nagmamadali)

Tarantado talaga itong Ms. Nobody na ito, tinatalo pa ang mga deboto ni Maria na nagnonobena. Hindi ko marinig ang nobena nila dahil sa “Nobody, nobody but you!”. Teka, Hindi ako nagmura! Hindi mura ang tarantado. Ang tarantado ay isang klase ng tao na natataranta, mali pala ako, dapat tarantada si Ms. Nobody dahil babae siya. Dahil nagising ako sa kantang walang nakakaintindi ng lyrics tatayo na ako para bumili ng pandesal bilang almusal. Ayos! Malinis ang bakery walang nakapila para bumili ng pandesal, wala ang mga magkakaklase sa pagbili ng pandesal at higit sa lahat wala na palang pandesal, kaya walang pila. Cup Noodles na lang ang pagasa ko para magising ang katawan ko at magkaroon ng konting lakas, bawas pogi points nanaman ito sa bato ko. Sarap talaga ng Cup Noodles lalo na kung wala ka talagang makitang almusal.

Kagaya ng dati hindi talaga maiiwasan ang pagsakay ko ng jeep. Nawala na ang pagtingin ko kay Anime dahil ilang araw ko rin siyang ‘di iniisip at ‘di nirerape sa panaginip, pero ngayong umaga unti-unting bumabalik ang aking pag-ibig sa kanya, kaya naman kahit ligawan niya ako ngayon ay masasagot ko siya ng di ako nagpapakipot. Swerte niya dahil Assistant ni Chicken ang boyfriend niya. Virgin pa kaya si Anime? Sana virgin pa siya para kapag naging asawa ko siya, ipapakita ko sa kanya ang tunay na kahulugan ng maginoong Pilipino. Ano ba ang dapat kong gawin para ligawan niya ako? O kaya naman ay kahit ibulong lang niya sa mga nakakatabi niya sa jeep na crush niya ako. Isang milyong taon ko rin siyang di nakakasakay sa jeep kaya naman sabik na sabik ang mga mata ko sa pamboboso sa kanyang skirt at pagtingin sa kanyang mukha. Nakukuryente ako tuwing tititigan ko ang kanyang mga matang nakatingin sa librong hawak niya, kinikilig ako, parang mababasa ng ihi ang pantalon ko. Ang landi ko talaga tuwing nakakasakay ko ang babaeng magiging ina ng labing pito kong future children.

Hindi ko kaagad napansin ang lalaking katabi niya, nasayang tuloy ang oras ko para paglaruan ang lalaking mukhang bakla sa isip ko. Nakapink na damit at nakasulat ang pangalang SlipKnoT, ang slipknot ay isang grupo ng kalalakihan na gumagawa ng panlalaking musika, na hindi nararapat sa isang damit na kulay pambabae. Malinis naman tignan ang damit na kulay pink, lalo na kung singkapal ng bibliya ang pulbos mo sa mukha at sing-haba ng kable ng meralco ko pilik mata mo. Ang daming mga lalaking hindi naman bakla pero tinatalo pa ang mga bakla sa pagpafoundation sa kanilang mukha. Gumagamit na rin ang ilang kalalakihan ng mga bag na pambabae dahil sa ganoong paraan nila maipakita na kunwari may girlfriend sila at sa imaginary girlfriend nila ang bag na dala, ang iba naman akala siguro cool ang magbag ng pambabae kaya kahit sa school ang bag nila ay transparent na may drawing ni hello kitty, sana magpanty na rin sila at gumamit ng pantyliners. Sa bagay parang cool din na ang mga lalaki dito sa daigdig ay magpapanty at magbabra na lang, nang sa gayon ay maiwasan ng iba ang pagnanakaw ng panty ng may panty. 10% ng mga dalaga sa aming barangay ay nawawalan ng panty dahil sa ilang manyakis na gumagala. Isa sa mga magnanakaw ng panty ay ang bestfriend kong si Poknat, tinanong ko sa kanya dati kung ano ang ginagawa niya sa mga panting ninanakaw niya, inaamoy lang daw habang nag-a-up-down-up-down repeat 200x siya. Tinanong ko rin kung anong amoy ang kadalasan niyang nasusungkit, amoy sabon lang daw. “Gago ka pala eh, bakit di ka nalang bumili ng sabon at sabunin ang underwear mo at iyon ang amoy amoyin mo.” Ayaw naman niya. Tinanong ko rin kung siya ang nagnakaw sa ilang panting nawawala ng kapitbahay namin (Ms. Nobody). “Dalawa lang ang ninakaw ko sa kanya, yung una itinapon ko lang pre, kahit bagong laba amoy banyo ng elementary school, di ko matake parang pinagsasamantalahan ko ang lola ko tuwing naamoy ko.” “Eh bakit umulit ka pa para sa pangalawang panty?” tanong ko ulit habang nag-eenjoy sa kanyang kwento. “Pare binigyan ko siya ng chance, pero yon pa rin ang amoy, siguro talagang ganoon na ang amoy ng sa kanya.” Nakakadiri man ang kwento ni Poknat pero kahit papaano nakakagising ng mushroom. Kaya dapat ayusin ng mga babae ang paglalaba ng kanilang panty dahil baka manakawan sila at nakakahiya naman sa nagnakaw kung amoy banyo ang panting ninakaw. Magmula nang maikwento sa akin ni Poknat ang ginagawa niya sa mga nananakaw na underwear, sa banyo ko na sinasampay ang mga brief ko dahil baka pag nagkataon mauso ito sa mga bakla at nakawin ang tatlo kong brief, nakakahiya naman dahil kahit anong laba ang gawin ko amoy pwet parin kapag natuyo.

Panandalian kong aalisin ang pagkakadikit ng mga mata ko sa mukha ni Anime. Kapansin-pansing ang katamaran ng mga nagdidikit ng mga pampolitikang poster dahil sa isang pader 20-50 na paulit ulit at tabi-tabing idinidikit ang kandidatong hawak nila, Vote! Juanito Paquito for Mayor at ang katabi niya ay Vote! Juanito Paquito for Mayor at ang katabi ulit ay Vote! Juanito Paquito for Mayor hanggang sa makarating sa dulo ng pader, ganoon din sa baba ,Vote! Juanito Paquito for Mayor, kung di man umabot sa dulo ng pader dahil naunahan na sila ng isa pang tamad na taga-dikit. Ang mahirap pa rito ay iiwan nilang kumukupas ang mga dinikit pagkatapos matalo sa eleksiyon. Isa sila sa mga salot ng lipunan! Isang mangagalat ng kalsada!

Lumang istilo na sa ating bansa ang istilo ng mga politiko na tuwing malapit na ang halalan doon nila nilalabas ang mabuting bahagi ng kanilang pagkatao, kung kinakailangan nilang magpagawa ng Ilog o sapa sa inyong barangay para lang may maipagawa silang tulay ay gagawin nila. Minsan nga gusto kong alisin ang bubong ng aming bahay baka sakaling may kandidatong magkawang gawa na lagyan ng bagong bubong, pero baka mapahiya lang ako at mahirapan pang ibalik ang mga ito. Uso rin sa aming barangay ang bentahan ng boto, ang isa sa mga pinakamalaking kalokohan ng eleksiyon. Bibigyan kang 350 pesos iboto mo lang daw ang hawak niyang kandidato. Tatanggapin ko ang perang ibibigay niya pero hindi ko siya iboboto, anong akala niya sa akin mukhang pera? Bakit ko iboboto ang isang kandidatong inaakala na madadaan ako sa pera? Sa bagay may punto rin ang kabilang parte ng utak ko eh, paano kung isa lamang iyong pagpapanggap para sirahan ang kalaban? Paano kung hindi talaga si Juanito Paquito ang bumibili ng boto? Ginagamit lang ang kanyang pangalan para isipin ng mga tao na masama siyang kandidato dahil iniisip na lahat ay nadadaan sa pera.

“Para! Para! Para na sabi eh!” Ang bingi ng driver. “Para po! ‘Wag niyo akong ilampas sakto lang ang ibinayad ko!” For the first time nakita kong ngumiti si Anime dahil sa sinabi ko, napangiti ba siya sa sinabi ko o sa binabasa niyang erap jokes?

Trabaho! Trabaho at trabaho hanggang sa maubos ang liwanag ng araw at lumitaw ang mga bituin, overtime kagaya ng dati, umuwi at matulog at hintaying ang katapusan ng mundo.

NEXT

031110 - Salaminkero

030910 - Yuck! Eeew! Kadiri! Pweeeh!

March 9, 2010

Ito ang unang gising kong nakita ko ang “Buhay ka pa, Lol!” matapos kong makulong ng 86,400 na segundo sa kulungan. Wala ako sa mood kaya hindi na ako nag-Down-Up-Down-Up repeat 200x and pwak it became koko krunch ngayong umaga. Diretso sa banyo at naglabas ng isang napakahaba at napakatigas na brown, inggit ako sa brown na iyon, dahil mas mahaba pa siya kaysa sa eight equals equals D ko, mas mataba nga lang ang sa akin. Naligo ako na gamit ang surf na bareta bilang panabon sa aking katawan at nadiscover ko dati na pwede rin palang gamiting shampoo yung lumambot na parte ng surf, medyo titigas nga lang ang buhok mo kapag natuyo, pero nariyan naman ang biniling downy ni nanay para pampalambot. Nagmistulang tela ang buhok ko dahil ginamitan ito ng mas mahal na sabon at pampalambot kaysa sa shampoo. Dati naamoy ng ka-opisina ko ang bango ng downy sa buhok ko at naitanong niya kung anong klaseng shampoo ang gamit ko, tinanong ko siya kung meron siyang alam na shampoong amoy downy, wala naman daw, kaya sinabi ko sa kanya ang sikreto ko at tinawagan niya akong cheap. Tinanong ko siya kung tig-magkano ang sachet ng shampoo niya, tig-5 daw. Natawa ako sa presyo ng mumurahin niyang shampoo kaya sinabi ko sa kanya na “Ikaw ang cheap! Tig 5 lang ang shampoo mo samantalang mas mahal ang surf at downy kumpara sa mga shampoo at conditioner na gamit mo.” Asar talo ang lintik, dinahan na lang sa tawa at joker daw ako, anong nakakatawa doon at anong joke doon, tanga talaga.

Welcome back sa paborito kong pinapansin, ang mga sakay sa jeep. Nakayuko ako at ipinikit sandali ang aking mga mata habang pinupuno ng asong barker ang jeep. Mabilis naman itong napuno dahil may sumakay na isang taong dala ang kanyang buong sambahayan. Binuksan ko ang kaliwang mata ko habang nakayuko, tingin pataas. &*$@$* ng tinapa !&#*$*%, isang miniskirt na litaw na litaw ang white na panty. Hindi na ako gagalaw, ganito na lang hanggang sa maramdaman ko na lang malapit na akong bumaba, 15-30 minutes na panty viewing. Solve na masakit sa puson (may puson ba ang lalaki? ) Pakiramdam ko parang may mga damong nabubunot dahil sa pagtubo ng isang malaking malaking kabute, masakit sa pakiramdam ang matubuan ng natutulog na kabute dahil uubusin niya ang mga nakaipit na damo sa kanya, aray! aray! Masakit. Mas masakit ang pakiramdam bago ako bumaba at palagay ko buong araw kong pagsisisihan ang araw na ipinanganak ako dahil nung pababa ko lang tinignan ang itsura ng binobosohan ko, isang babaeng nasa 46-50 years old. Muntik na akong magsuka ng corned beef at dalawang kilo ng bigas sa itsura ng babaeng nabosohan ko na pansamantalang pinagpantasyahan, Ok pa ang kutis niya parang nasa 29 years old lang wala pang gaanong mga guhit guhit at di pa nagiging glossy. Ang itsura niya doon ang ikinatatakot ko, baka maging isang bangungot ito sa akin gabi-gabi. Parang nakita ko sa kanya ang closer look ng buwan, cheese bread naman kung sa tinapay.

Official na araw na ako ay isa ng Assistant ni Chicken. Siguradong maganda ang magiging trabaho ko, wala ng makukulit na tanong tungkol sa facebook, wala ng tanong kagaya ng “Bakit nagiging bilog at asterisk ang password ko?”, “Paano gawing malalaki lahat ang mga letra sa tinatype ko ng hindi ko pinipindot ang Shift?” at iba pang mga pang matatalinong tanong. Nawala man ang mga pang matatalinong tanong, naging mas nakakapagod pala ang trabaho ko. Bumili ng pagkain ni Chicken, Bumili ng inumin, magtimpla ng kape, walisan ang opisina niya, ayusin ang pugad ng ahas sa kanyang lamesa, punasan ang 3 inches na kapal na alikabok sa kanyang drawer, itapon ang sampung rim na scratch paper, at ayusin ang mga libro niyang pakalat-kalat. Mas mukha pa ngang opisina ang banyo namin kaysa sa kanyang opisina dahil mukhang niretokeng junk shop lang ang sa kanya. ‘Di bale 50% increase naman ang sahod ko.

Pagkatapos akong gawing Cinderella ni Chicken balik technician at answering machine ako para sa mga utak na puno ng kalawang, ang akala ko pa naman mala-Vice President ang dating ko, yun pala nagmukha akong trabahador ng isang mayamang nagtitipid sa gastos, all in one -- BOY, yaya, katulong, driver, hardinero, kartero, delivery boy at tagapagluto, parang naging ganoon ako sa opisinang ito. Uwian na at natapos din ang sinumpang araw ni Judas. Inaantok ako sa jeep, ang hirap labanan ng solid na antok. To the Left, bagsak ulo, nerbiyos, gising tingin sa paligid na parang sinasabi sa mga nakasaksi sa iyo na HOY HINDI AKO TULOG NO!”, back to sleep. To the right, bagsak ulo, nerbiyos ulit, gising at kunwari hindi ka talaga tulog. Ang daming ganyan sa jeep, yung mga pasaherong inaantok tapos pipikit, lalalim ang tulog at babagsak ang ulo pakaliwa man o kanan, siguradong pagkabagsak makakaramdam ng matinding kaba, automatic ang nerbiyos na iyon kapag nakatulog ka at bumagsak ang ulo mo, ang matindi pa nito magkukunwari ka pa na alam mo ang nangyayari kahit obvious na obvious na tulog ka talaga, parang sinasabi ng pakonting bukas mong mata na “Ay hindi ha! Ay hindi ha!”. Minsan kapag nangyayari sa akin ang bagay na iyan kunwari sinasabay ko na lang ang ulo ko sa natural na galaw ng jeep, para hindi halata na malalim ang tulog ko.

NEXT

031010 - Amoy Banyo ng elementary school ang politika

030810 - Chicken Sandwich ang tagapagligtas

Kulungan...

Isang guhit sa pader gamit ang uling na nasa ilalim ng tulugan ng isa sa mga rugby boys, simula na ng pagbibilang ng guhit, dalawa, tatlo, apat, lima, anim... 25, 26, 27...61, 62, 63...101,102,103... 500, 501, 502... 1438, 1439 at 1440, yan lahat ang nagawa kong guhit dahil 24 oras na ako dito. 1440 Minutes.

Welcome sa...

March 8, 2010

Isa na akong ganap na kriminal, bawas pogi points na sa pag-aapply ng trabaho dahil tumagal ako ng 24 oras sa kulungan, magpapatattoo na rin dapat ako ng mga i love you i love you, mga rosas na kupas at tiger tiger. Ang lagkit ng pakiramdam ko, parang normal lang, sanay naman akong lumalagkit. Mag-aalas-otso na wala pa rin akong dalaw. 9AM. 10AM. 11AM, “Tinawagan namin ang kumpanyang pinapasukan mo, pupunta raw dito mamaya ang boss mo para sa bail.”. Ngumiti na lang ako kahit hindi ko alam kung ano ang bail. 12PM dinalaw ako ni bangungot may dalang quarter pounder na kalahati at ibinigay sa akin, marahil iyon ang sinasabi nung pulis na bail. Nag-uusap si bangungot at yung chief at ilang sandali pa binuksan ng kontrabida ang kandadong kahit mga daga ay pwedeng ngatngatin. Ano ba ang sinasabi sa mga kriminal na lumalaya sa mga pelikula ni Rudy Fernandez? “Malaya ka na!”. ‘Di ko narinig yan nang binuksan ang panandalihang apartment ko. Hinatid ako ni bangungot sa bahay at pinaligo muna ako tapos diretso kami ng trabaho. Hindi nagsasalita si bangungot, 30 minutes sa loob ng kotseng kuba niya na walang naglalabas ng 26 letters sa aming bibig. Nakarating sa trabaho at diretso sa conference room. Siguradong kukunin niya sa akin ang baril na nasa kamay na ng mga pulis o kaya naman ay pagsasampalin ako at bubuhusan ng kumukulong mantika. “Salamat sa almusal!” yan ang unang salitang lumabas sa kanyang ilong habang nakatalikod sa akin. Umpisa na ng sermon pinipilosopo na niya ako. “Masarap ang sandwich na iyon!” dugtong pa niya. Delikado na siguradong ang susunod na tanong ay “Nasaan ang baril P.I. ka!?” Oo nga pala para sa ikalilinaw ng lahat ang P.I. ay isang salitang di dapat nakasulat sa kwentong ito dahil ayaw kong malagyan ng Putang Ina na salita ang talambuhay ko. Pero sasabihin ko na rin ang P.I. ay “Putang Ina”. Rephrase : “Nasaan ang baril Putang Ina ka!?”. Imahinasyon nanaman dahil ang kasunod na sinabi niya ay “Saan mo ba nabili iyon? Salamat Ahrean!”. Salamat daw sabi ng lintik na boss na ito. Salamat dahil nawala ko ang baril niya kapalit ang chicken sandwich?.

“Ang baril na pinakuha ko sa iyo ay nasa akin na lahat ng papeles kaya napalaya kita at kakilala ko ang mga pulis sa presintong iyon. Alam mo ba kung saan ko gagamitin ang baril na iyon? Gagamitin ko sana iyon para pasabugin ang ulo ko sa harap ng aking asawa, nakikipaghiwalay na kasi siya dahil di ko daw siya naalala puro trabaho na lang. Kahapon nang umuwi ako at kinatok siya sa kwarto at handa na akong magpakamatay sa harapan niya, binuksan ko sa harap niya ang sandwich na inaakala kong baril. Laking gulat niya nang makitang may dala akong sandwich at napaiyak siya dahil sa tuwa at sinabing “Hon nagbago ka na nga, pinaghanda mo pa ako ng almusal, naaalala mo na ako ngayon. Halika hati tayo!”. Naghati kami sa chicken sandwich na binigay mo at nakita naming pareho ang sarap ng buhay ng dahil sa sandwich na iyon, na-appreciate namin ang lasa at nalaman namin na kahit anong bagay na pinagsasaluhan ay nakakasaya ng damdamin at pwedeng bumuo ng nasirang pagsasama. Ok na kami! Hindi na siya nakikipaghiwalay. Gusto kong malaman kung sino ang gumawa ng sandwich na iyon, idala mo siya rito at magpapaturo ako. Salamat ulit Ahrean kung di dahil sa kapalpakan mo nilalamay na sana ako ngayon. Uminom tayo ng kape at magsalo tayo. Magmula ngayon ikaw na ang aking personal assistant at increase ko ang sahod mo ng 50%”.

Speechless ako kaya naman nagshare kami sa isang tasa ng kape ng di ko namamalayan na bawat sipsip niya sa tasa ay nabababad ang kanyang pustiso. Parang sa tagay-tagay sa inuman ng iisang baso lang ang ginagamit. Ang concept ng shot shot ay ibabad ang itaas na parte ng labi mo sa alak at inumin ang 95% tapos yung 5% na natira ay nasa baso pa rin kasama ang 44% ng tartar ng mga katagayan mo at ang 20% na laway nila. Nagkaroon kami ng bonding ni bangungot. Papalitan ko na ang pangalan niya magmula ngayon, magmula ngayon siya na si Chicken dahil nabuhay ng dahil sa chicken sandwich. Lumipas ang 7,200 seconds at dala ko na ang isang babaeng gumawa nung tagapagligtas na sandwich. “Bibigyan kita ng isang libong piso kung ituturo mo sa akin ang pagawa ng chicken sandwich.” Yabang ni Chicken sa babae. “Ay sir ipahawak niyo po muna ang 1000 bago ko sabihin.” Ganid na babae. Ibinigay naman ni Chicken ang 1000 at “Bili lang po kayo ng ladies choice mayonnaise at lagyan niyo ng strips ng manok, thank you po sir”. At naglahong parang bula ang isang libo para sa isang recipe na kahit ang mga langgam ay kayang gawin.

Natapos ang buong araw nang di gaanong inulan ng kamalasan ang buhay ko maliban lang sa buong umaga na naubos sa loob ng kulungan kasama ang mga rugby boys. Sarap ng tulog ko ngayong gabi dahil alam kong ang sahod ko ngayon ay makakabili na ng aquarium para sa pusa ng kapitbahay namin at dog food na puno ng ajinomoto para sa aso ni Ms. Nobody. Bibili rin siguro ako ng radyo na may built in sounds ng mga kanta ng Deicide at Cradle of Filth para mabawasan ang aking kasalanan sa Diyos.

NEXT

030910 - Yuck! Eeew! Kadiri! Pweeeh!

030710 - In case of emergency pls notify Reyna Sinigang

March 7, 2010 Part 2.

Ang nakaraan...

Nakulong ako. That’s all folks!

Nasa kulungan kasama ang mga batang rugby boys na menor de edad na ikinulong, dapat yata nasa DZRH sila, di ako sigurado pero nasa dalawa lang yon DZRH o DSWD, DZRH para sa panawagan sa kanilang mga magulang, DSWD kung walang magulang na nakarinig sa panawagan. Wala lahat ang mga ineexpect ko kanina, wala rin si Dencio Padilla bilang Pulis. Lumipas ang mahabang panahon at limang oras na akong nasa kulungan. Tinanong ako ng mga kontrabida (siyempre ako ang bida) kung meron ba daw akong ID. Siyempre meron.

In case of Emergency pls. notify:

My Mama or my boss

“Lintik na in case of emergency na ito! Bakit walang contact number ang mama at boss mo?” tanong ng isa sa mga kontrabida. “Wala pong cellphone ang nanay ko at lowbat kasi lagi ang cellphone ng boss ko”. “Pilosopong bata to ha!”. “Yung ID ko po may number ng kumpanya namin pwedeng tawagan yan bukas”. Totoo pala na kapag nasa kulungan ka lagi kang nahawak sa selda at may sad face.

8PM. Isang pamilyar na mukha ang pumunta sa presinto. Si Reyna. Yung babaeng sikat na syota ng barangay sa amin, pokpok na bumasted dati sa akin. Sinalubong siya ng isang kontrabidang pulis at nagyakapan sa harap ng aking mapamunang mga mata. Pumasok sila sa isang kwarto, at pagkalipas ng mga ilang giyera at putukan lumabas din ang dalawa. Nag-aalala na ako na baka nag-aalala na ang mga tao sa bahay sa akin kaya di ko mapiligilang “Pssssssst! Reyna!”. Lumingon siya at nakita ako, mukhang tuwang-tuwa siya na nakulong ako. “Sinasabi ko na nga ba eh, adik ka! Nahuli kang nagdadrugs no?”. Yeddah! Blah blah! Kesyo! Kesyo! Walang kwentang senaryo at usapan. “Pakisabi sa mama ko nasa kulungan ako, dahil kay boss!” pahabol ko sa kanya. Tiyak na sa March 31 na niya ito masasabi dahil mukhang marami pa siyang schedule sa ibang mga kalalakihan sa mundo. Wala man lang hearing, kaagad kasi nila akong ikinulong at wala man lang silang sinabi na “You have the right to remain silence.”

11:37PM. Nakatitig sa wall clock ng presinto. Natatae sa nadaramang kiliti sa katawan. Tulog na ang mga rugby boys, sarap ng pagkain namin. Sinigang. Di ko alam kung anong klasing sinigang, kung baboy ba o manok dahil walang nakalagay na laman maliban sa mga puso ng saging at kalahating gabi. Di ko rin mahanap ang asim sa sinigang na ito pero wala akong magagawa dahil ito ang tawag ng mga rugby boys “Sinigang nanaman!” yun ang sabi nila bago kumain. Nagrereklamo pa ang mga kumag na ito, sa kalsada nga eh kahit kanin ‘di sila makapulot nauunahan sila ng mga daga at pusa. Ang tanging reklamo ko lang sa sinigang na ito ay mas lasang tubig na nilagyan ng asin pero pwede na rin kung talagang gutom na gutom ka na. Dahil hindi naman ako gutom nagshare na lang ako ng blessings sa mga rugby boys. “Sa inyo na ito!”.

NEXT

030810 - Chicken Sandwich ang tagapagligtas

030710 - di adbentyur op Mr. Brown

March 7, 2010

3:30AM, wala ang “Buhay ka pa, Lol!”. Hindi ko makita dahil madilim pa. Mas malala pa ang nangyari ngayon kaysa sa pagputi ng uwak at paglipad ng isda, ang isang bagay na pinaka-impossible sa buong kalawakan ay naganap ngayong madaling araw na ito. Ang pagising ko ng mas maaga sa alas-6 ay isang malaking kalokohan, na maituturing naman ng mga relihiyosong taong grasa na himala ng mga himala. Pupunta ako ng palengke hindi para mamalengke kundi para magdeliver ng bagay na ang may-ari ay ang taong pinakabangungot sa panaginip ko. Walang masyadong mapapansin ang mga cute eyes ko sa jeep dahil natulog lang ako sa biyahe. Nakarating naman ako ng ligtas sa palengke. Ang daming nagsisigawang mga baboy, kinakatay siguro. Amoy Texas Chainsaw Massacre ang buong palengke. Medyo madilim dilim pa dahil 4:55AM ako nakarating sa pang-Fernando Poe Jr. na lugar na ito. Nakalimutan kong itanong kay boss kung anong oras sa madaling araw at nakalimutan rin naman niyang sinabi, nakalimutan ko rin ang cellphone ko kaya di ko siya matetext. Medyo masakit ang tiyan ko, di man lang ako makaalis sa kinatatayuan ko dahil baka bigla siyang dumating at wala ako. Hindi ko na kaya ito! May tumutusok na sa pwet ko at ang tigas. Naglakad ako para pumunta sa banyo ng palengke. Sarado pa. Wala ng pagasa sinusumpa na ni satanas ang tiyan ko. Bigla akong naging walang-hiya dahil kahit kanino sa palengkeng ito ay nakikiusap ako na makipagbanyo. Mga madamot lahat, iba-iba ang dahilan para lang mapalayas ako. “Sira kasi ang CR namin eh!”, “Bawal po kasi dito!”, “May tao sa loob”, “Barado sir eh!”. Walang-hiya talaga, kung may pera lang ako bumili na sana ako ng isang toneladang karne ng baboy at sabay makiusap na ilabas ang aking brown sa banyo ng binilhan ko. Hahanap na lang ako ng pinakamalapit na Jollibee na bukas ng 24hrs. Ang naiisip kong pinakamalapit ay malayo pa rin para tiisin ang kulay brown sa aking pwet. May nakita akong videoke bar na tiyak na may CR, hindi siguro ako papayagan na basta basta lang mag CR kaya bibili ako dapat ng kahit na ano. Pinasukan ko na at “Isa ngang chicken sandwich”. Umupo muna ako habang hinihintay ang inorder na kunwari ay di na tetense sa sakit ng diyan na nadarama. 1 minute ang pagkukunwari at pagkalipas nito ay sabay “Miss saan ang CR niyo?”. Kiss sa hangin ang ginawang pagturo ng dalaga sa CR, madalas nating panturo ang nguso kapag tamad tayong mga Pilipino, yan ang tinatawag na KISSON ang pinagsamang KISS sa hangin at pagsabi ng DOON. Pwak! Pwak! Pwak!. Wala ng sasarap pa sa ganitong senaryo. Mahirap sa una, masarap sa huli. Isipin mong sobrang sakit na ng tiyan mo at lalabas na ang kulay brown sa pwet tapos bigla kang makakita ng CR at bigla mong ibuhos ang nagliliyab na brown sa kubetang nasumpungan. Ang saaaaaarrrrrrraaaaaaaap! Grabe sa sarap!

Si Boss baka nandoon na. Bitbit ang chicken sandwich, bumalik ako sa napag-usapang lugar. At nandoon na nga si Bangungot, inabot ko sa kanya ang chicken sandwich. Chicken sandwich?! Patay! Nakalimutan ko ang parcel sa CR ng videoke bar! ‘Di bale di pa naman binubuksan ni boss. Iniabot sa akin ang 100 pesos pamasahe ko raw pabalik. At lumisan siyang may libreng almusal. Hinintay ko munang mawala siya sa paningin ko bago ako tumakbo na kasing bilis ng takbo ni Goku nang tumakbo siya sa snake road. At, may pulis sa videoke bar. Mukhang niraid sila. “Siya po ang may dala ng baril!” turo ng dalagang tamad magturo sa kamay kanina na ngayon ay singtuwid ng toblerone ang kamay sa pagturo sa akin. Inaresto ako ng mga matatabang pulis dahil daw sa illegal possession of firearms. Hindi ko alam kung bakit iyon ang dahilan ng pagkakaaresto ko, yung parcel kong dala ang laman pala ay baril. Kaya hindi pina-LBC ni bossing. Hindi ba dapat Illegal Leaving of firearms ang kaso ko? Hindi ko naman dala nang inaresto ako ha.

Kulungan, expect ko na ang rape scene. Luluwang ang pwet ko, bahala kayo kakatapos ko palang naglabas ng brown kanina. Bugbugan, saksakan, mayor, tattoo, nagyoyosing kalbo na kung tumingin ay medyo pataas (sinyales na astig siya) yan ang mga bagay na expect kong makikita sa kulungan. Hindi ako si Michael Scofield ng Prison Break kaya naman wala akong planong tumakas, isa pa kung mala Michael Scofield ako at susubukan kong tumakas siguradong may mga camera na nakatutok sa akin at siguradong nariyan ang mga crew na sasama sa pagtakas, kaya wag na lang hintayin ko na lang mabulok ako sa kulungan. Wala pa ako sa kulungan. Mga imahinasyon ko pa lang ang mga yan. Papunta pa lang ako. Bakit kaya hindi ako nininerbiyos? Unti-unting umiitim ang paligid at sa ilalim ng kanang bahagi ng kaitiman ay may biglang lumitaw na:

Itutuloy...

NEXT

030710 - In case of emergency pls notify Reyna Sinigang

030610 - Hell Awaits the beautiful pwet and the mahiwagang loser's accesories

March 6, 2010 – Part 2 Hell Awaits!

Impiyernong pakiramdam ito! Parang nakapila ako sa mga totortyurin sa Slovakia (Panoorin niyo ang Hostel). Utos ng boss to wala akong magagawa. Nagprint naman akong malaking Mapa, isang bondpaper, sabi kanina sa Recto daw. Pero basta pagkababa ko daw sa Philippine Rabbit nandoon lang daw ang kukunin ko, may taong naghihintay daw. Avenida na lang daw. Sinabihan na daw ng boss ko yung tao ang itsura ko at damit na suot(Daw Daw Daw Puro Daw), buti di ako pinadalhan ng plakard na nagsasabing “ Ako po si Ahrean Padilla”. Nasa bus na ako at sinusubukang minememorize ang mapa. ‘Di ko mamemorize kaya bubuksan ko na lang pagkadating doon. Naghintay ako ng 30 minutes at pagkatapos pinalipad na rin ng sirenang lupang driver ang bus. Inaantok ako pero nakakatakot matulog baka pagkagising ko nasa Australia na ako. Nagising ako nang huminto ang bus, wala ring kwenta ang takot ko nabalewala dahil nakatulog rin. Mukhang nasa Pilipinas pa rin naman ako dahil nakikita ko ang mga magugulong kable ng kuryente, mga tarpaulin na nakasabit sa mga poste, mga estudyanteng only in the Philippines lamang ang japorms at higit sa lahat walang Kangaroo. Nakarating ako ng di nawawala ang kalahati ng aking katawan at di nagkalat-kalat ang utak sa NLEX. Baligtad pala ang na-print kong mapa buti na lang pwede mong ibaligtad ang papel para mawala ang pagkabaligtad nito, clockwise at clockwise lang pala ang katapat. Pagka-tayo ko hawak hawak ko ang 8.5x11 na papel na may mapa ng Avenida at Recto, tamang tama ang nilandingan ng mga paa ko, nasa terminal ako ng Philippine Rabbit sa avenida at “Sir kayo po ba si Ahrean Padilla?” ang galing 2 seconds pa lang ang sapatos ko sa semento ng Avenida nakita na ako ng dapat kong hanapin. Inabot sa akin ang isang bagay na nakabalot na pwede naman ipa-LBC sa halagang 135 Pesos kumpara sa 240 pesos na pamasahe sa bus, bus pa lang iyon ha. 500 naman ang ibinigay sa akin ng boss ko kaya may pagkakataon ako para kumain sa Jollibee, pero ‘wag na baka maligaw pa ako. Exact steps papuntang bilihan ng ticket ay 14, 17 Steps para sumakay ulit. Bale 31 na steps lang ang ginamit ko papuntang Avenida. Buti pang calculator na lang ang dinala ko mas naging kapaki-pakinabang pa sana kaysa sa mapang pinrint ko, ‘di bale nakadraft lang naman eh.

Sakay na pauwi.

Wala ng kaligaw.

Mukhang magtatagal pa kaya bababa muna ako at bibili lang ng makakain. Hopia, Tama na yon sapat na sa akin para mabusog ako. Nasa dulo ako ng bus, sa pinakalikod. Yung mas mataas sa mga ordinaryong upuan ng bus. Tumagal ng 20 minutes bago napuno at sa tabi ko ay isang babaeng medyo maganda ganda na rin, malaki ang pwet kaya pwede na. Kasunod niya sa upuan ang lalaking pinasunog ang buhok para kunwari follower siya ni Bob Marley at ang iba pang mga Rastafarians. Naka-dreadlock, apat ang butas sa tenga, dalawa sa kabila at dalawa sa naabot ng aking mapamunang mata. Kahit ang daliri ko ay kasya sa artificial na butas niya sa tenga. Meron din siyang butas sa ilong, pero hindi kagaya kong dalawa lang, tatlo ang sa kanya at merong isang reserba. Reserba siguro iyon kung sakaling bumara ang labasan ng hangin sa kanyang ilong ng dahil sa dalawang kilong kulangot na namuo. Isinuot niya ang mala-pajamang kulay na bonet, kulay rainbow na lasing, may green, red, yellow at black. Siguro girlfriend niya ang katabi ko dahil kitang kita ng kanang mata ko ang paghipo niya sa pwet. Swerte niya buti pa siya nakahawak na ng pwet ng iba, ako kundi lang mangangati ang mga buni di ako makakahawak ng pwet, at sariling pwet ko pa. Ano kaya ang texture ng pwet ng babaeng iyon? Bako-bako rin kaya at magaspang kagaya ng pwet ko? Yuck! Kadiri pala ang pwet ng babaeng iyon. Imahinasyon lang.

Astig. Solid. Mukha siyang rakista! Grabe talaga parang idol ko na siya. At kung tama ang iniisip ko meron rin siyang bilog sa dila, hikaw. At meron nga siya pero nabawasan ang kaastigan niya dahil “Pagkatapush nating kumain, shaan tayo?” yan ang unang shalita ang lumabash sha bibig niya, . Lahat ng S niya may asawa ng H, dahil iyon sa nilagay niyang pampakiliti kuno sa dila niya. Sabi ng iba kapag meron daw ang lalaki ng mga ganoong bagay ay di ka na iiwan ng girlfriend mo mga bagay na pampakiliti daw at pampasarap. Nakakturn off si papa rakista, paano na kung gusto niyang sabihin sa ingles ang “Gusto kong umupo roon?”

Bulitas sa ari, hikaw sa dila at kung ano ano pa para lang matakasan ang salitang LOSER! Kung pampasarap din man lang bakit hindi mo na lang bigyan ng masasarap na pagkain ang nobya mo habang kinikiliti ang talampan sa balahibo ng manok?. LOSER lang ang magpapalagay ng bulitas sa ari, dahil HIS LITTLE JOHN Can’t make his partner satisfied – uhhhhWOW! English!. ‘Di ba kaya ni eight equals equals D? Siguro nga hindi, kaya nagpapalagay sila ng back up. Kung ako siguro mga jolens na lang ipapalalagay ko para mas astig. The Bigger the better, di pa nangangalawang.

At nakarating ako sa bahay ng ligtas sa lupit ng aksidente. “Ahrean pkihtid 2 me bkas ng mdling araw ang nkuha u parcel, kta tau s plngke s skayn ng jip ppuntng sn fdo.” Ano raw? Text Speak! Madaling araw sa palengke? Ang lupit ng boss na ito! Linggo gigising ako ng maaga? Impossible!

NEXT

030710 - di adbentyur op Mr. Brown

030610 - Pirated na Buhay!

March 6, 2010

“Ti ti ti ti ti tit” 10x. Ang ingay ng alarm phone. Hindi na uso ang mga alarm clock dahil ang mismong mga cellphone ngayon ay may sarili ng alarm. Tumawad ako ng 10 minutes sa naka-set kong alarm, sobrang sarap matulog. Snooze! 10 minutes na agad ang lumipas! Isa pa. 5 mins. Parang biglang may malaking kalamidad ang nangyari. Bihis at wala ng toothbrush toothbrush, ligo, almusal at salamin. Diretso sa terminal ng tumatakbo. Umagang umaga pawis na pawis ako. Sana ‘di ko makakasakay si Anime dahil wala ako sa postura ngayon. Dalawa na lang ang kulang at aalis na. Sumakay si Mang PBA at ang kasama niya kaya hindi masasaksihan ni Anime ang kalahating version ng pagkapogi ko. Habang lumilipad ang mala-BTX* naming jeep, napatingin ako sa salamin. May guhit ang damit ko sa bandang balikat, litaw ang mga sinulid. Baligtad na naman. Kawawa naman si Mr. Clean ‘di lumitaw ang pagkakalbo niya dahil sa pagmamadaling ito. Sa bagay magmula ngayon kahit anong gawin ko ‘di na dapat ako mahiya dahil hindi rin naman ako nabubuhay at isa lamang akong ilusyon. Naririnig ko kasi ang usapan ng katabi kong isang oras na lang at magiging senior citizen na, kausap ang isang lalaking kulu-kulubot na ang balat na “Life Begins at 40” daw. Kaya kung under 40 years old ka, hindi ka pa buhay, isa ka lang kaluluwa na nakikita ng mga taong 40-1000 years old. Siguro para sa iba mga fetus lang tayo. Ang saklap naman, kapag 40 years old mo pa lang daw mararanasan ang tunay na buhay. Ano bang meron sa 40 na ‘yan? Dahil ba nakakahiya ka ng magkaanak kung babae ka at mahirap ka ng makakita ng mga 18-20 years old na chicks kung lalaki o dahil 40 days and 40 nights si Noah sa kanyang arko?

Tunay na buhay. Kahit sa mga wala pang 40 years old naririnig ko rin yan sa mga may asawa na, kapag may asawa ka na daw doon mo pa lang mararanasan ang tunay na buhay, tapos pag nag-asawa ka naman tsaka nila sasabihin na kapag nagka-anak ka daw doon mo pa lang mararanasan ang tunay na buhay. Ang daming mga taong namatay na peke lamang ang buhay, di nila naranasan ang totoong buhay, pirated na buhay to. Hindi ko rin malaman kung kailan ako naging bata at tumanda dahil noong grade 4 ako naalala kong madalas akong magkape at sinasabihan ako ng tatay ko na ang bata ko pa lang daw bakit ang takaw ko sa kape, pero naalala ko rin noong grade 3 ako na mas bata pa sa grade 4, naglalaro ako ng mga action figures ni panday at ng mga dragon ball z sinermonan naman ako na ang tanda ko na raw bakit naglalaro pa ako ng mga ganoong laruan. Kung minsan bata ako, minsan matanda. Kapag namatay ako ngayon siguradong ang mga tsismosa sa aming barangay ay sasabihan ako na ang bata ko raw natigok – subok na ito sa mga nadedong 20-30 years old, di naman ako pwedeng uminom ng gatas o yakult ng nakikita nila dahil bigla akong tatanda sa kanilang mga mata, “Ang tanda mo na umiinom ka pa niyan?”. Ngayon kung gusto mong mapatunayan kung bata ka pa o matanda na, sabihan lang ang driver ng “Eto po ang bayad, isang senior citizen!” kapag nagduda siya at hinanapan ka ng ID, dapat kang matuwa dahil bata ka pa sa mata ng driver na iyon.

You’re late again! Sampal na salita ng boss ko, habang tinitignan ang wall clock ng aming opisina. Late akong 40 minutes, sana meron ding “Late Begins at 40 minutes”. “Luluwas ka sa Manila ngayon may kukunin ka sa Recto.”. Mangangailangan ako ng mapa. Sa buong buhay ko hindi pa ako nakakapunta ng Manila, katapusan ko na ito, magiging taong grasa ako kapag naligaw.

Itutuloy... (March 6, 2010 – Part 2)

*Palabas dati sa ABS-CBN na ang bida ay si Tee Pee Takamiya

NEXT

030610 - Hell Awaits the beautiful pwet and the mahiwagang loser's accesories

030510 - Walang Kwenta!

March 5, 2010 – Warning! Basta Warning!

Dito magsisimula ang aking adventure. Kagaya ng dati kung hindi magsisimula sa pagising, magsisimula sa jeep. Si Anime ang ganda! Pinaka-unang pasahero sa jeep, at guess who kung sino ang kasunod niya? Tama! Hindi ako. Ang kanyang ate na maganda rin, sexy at mukhang angel. Teka! Bakit ko nasabing mukhang angel ‘di pa naman ako nakakakita ng mga angel, pero kung bibliya ang pag-uusapan, magtanong muna sa nagsabi sayong mukha kang angel kung anong klase ng angel, baka kasi yung tinutukoy niya yung angel na may apat na nakakatakot na mukha (Search niyo na lang sa google) . Tanging sa mga poster ko lang sila nakikita. Yung kayang mga nagpiprint ng mga angel ay alam ang itsura ng mga angel kaya nila ito nagawa? Ang suwerte naman nila. Pangatlo akong pasahero at sumunod na ang ilang mga babaeng may mga itsura rin (‘Di blank ang face). Walang mga senior citizen, walang pangit, walang bata, from 18-30 years old lahat at kaming dalawa lang ng driver ang lalaki. Nasa gitna na kami ng kalsada nang biglang may malaking liwanag na parang portal ng Diablo 2 ang lumabas sa daanan namin, mahirap nang ipreno ang jeep kaya nakapasok kami sa portal. Tahimik. May tunog ng pumapatak na tubig. Black ang background. Nagising ako sa ‘di familiar na lugar, ang mga tutubi ay sinlaki ng mga manok. May mga lumilipad na malalaking ibon na nakapalibot sa taas. May mga sakay sila na parang mga taong may buntot at walang ilong at malalaki ang mga tenga, kilala niyo si piccolo? Ganoon ang mga tenga nila pero ‘di green. Hinuli ako at ipinasok sa isang madilim na kulungan. Ilang minuto pa at biglang lumiwanag ang buong paligid, isang lumulutang na brilyante ang umilaw sa kapaligiran. Si Anime ay nasa sulok at ang iba kong kasakay kanina sa jeep, yung driver naman ay nakatali at may nakasulat na malaking X sa damit niya (X dahil matanda na at di na pwedeng humataw sa pagawaan ng bata). Mga aliens ang sumalakay sa amin. Binuksan ang pinto at pinalabas kaming lahat. Nakakahiya man pero hinubaran ako ng mga aliens na ito, nakakahiya 4 inches, pero ok lang naman dahil ang kasunod nito ay 6.5 inches na dahil ang mga babae naman ang hinubaran kaya di na nakakahiya dahil di na nagtatago ang 8 equals equals equals equals equals equals D ko. Ipinasok kaming lahat sa isang room, lintik! Mga english pala ang mga aliens na ito dahil may nakasulat na “LAB” sa room na pinasukan namin. Kawawa naman si Mang Driver, iniwan siya sa kulungan. May videocam na nakatutok sa isang kama na puno ng mga familiar na laruan, laruan na may shape na 8 equals equals D. Bastos pala ang mga aliens na ito. May nagsalita ng tagalog (Weird kanina english ngayon tagalog) “Kaming mga Jupeterians ay nais naming makita kung paano kayo magparami, at kung ano ang unang proseso para magparami kayo” Pumasok ang ilang mga aliens at nagsabing “ang mga pumalag ay papatayin!” isa-isang hiniga sa kama ang mga babae at ako lang ang naiwang nakatayo, dalawa pala kaming nakatayo, pero di tao ang isa, nakikitira lang siya sa katawan ko. May isang sigaw ang nagsabi sa akin na “Make love or die!” – And I lived happily ever after. Sarap mangarap kapag magaganda ang mga kasakay mo sa jeep. Pero bastos yata yon at parang rape ang nangyari. Kaya ganito na lang, sana may isang portal na lalabas sa dadaanan namin at bigla kaming ma-Warp ni Anime sa isang mala-NEVER ENDING STORY na lugar. Gusto ko may mga kalaban at mga monster na tutugis sa amin, suplada si Anime pero this time medyo nakakatsansing na siya sa akin, ‘pag may mga monster napapayakap siya pero aalisin din dahil biglang mahihiya at mamumula ang pisngi, makakapulot ako ng espada at magiging taga-pagtanggol niya, stay kami ng 100 years sa lugar na iyon na hindi nababasan ang oras sa totoong mundo, hindi rin kami tumatanda at pag pang 4 months na namin sa mundong pinasukan madedevelop na siya sa akin at mamahalin niya ako! Makikiss ko na siya! Smack! Solid! French Kiss! Hawakan at manyakan! Sarap mangarap! Lahat magagawa mo, pero nakakalungkot bigla, ang layo na ng nilampas ko sa trabaho at ang sama ng tingin sa akin ng kapatid ni Anime. Creative din siguro ang mga rapist, sobrang imagination nagagawa nila ang iniimagine, kakaimagine ko minsan parang gustong sumunod ng katawan ko eh, kaya takot ako kapag may tumabi sa akin na may malaking 8 (Horizontal), baka anong bigla kong mahawakan. Sumunod kasi ang isip ko sa iniimagine. – Walang Kwentang Episode/Talambuhay! Filler!

NEXT

030610 - Pirated na Buhay!

030410 - Dagat ng Basura, Dagat ng Pera, Just dial 117 to call LTFRB

March 4, 2010

Malamig! Kakatamad tumayo, mas lalong nakakatamad maligo. Kung ‘di naman ako maliligo sayang naman, ngayon ko isusuot ang damit na inabot kagabi ng kapitbahay ko. Manny Villar. Siya yung taong magtatapos ng ating kahirapan, dati rin kasi siyang naghirap kaya alam niya kung ano ang pakiramdam ng paghihirap. Ang isang nakakabagabag nga lang at sana di na niya malaman na kahit mahirap kami di kami nagsuswimming sa dagat ng basura, mga sint-sinto lang siguro ang taong lalangoy sa dagat ng basura. Dagat na tubig nga wala dito, paano pa kami makakagawa ng dagat ng basura, baka pure ang tinutukoy niya. Pure na basura. Kung ganoon meron kami dito pero sapa ng basura lamang at di kami makakalangoy doon. Nagtataka lang ako kay bossing Villar, bakit kaya naisipan niyang lumangoy sa basura sa mga panahong naghihirap siya? Lumalangoy rin kaya siya sa dagat ng pera ngayong mayaman na siya? Totoo yung sinasabi niyang marami sa mga mahihirap ang nakapagpasko na sa kalsada, kami nga kahit new year sa kalsada kami, di naman kasi naming makikita sa loob ng bahay ang mga fireworks at nakakatakot sa loob ng bahay dahil halos lahat ng mga tinatamaan ng ligaw na bala ay nasa loob ng bahay . Anong amoy kaya ni bossing Villar pagkatapos lumangoy sa dagat ng basura?

Ayos ang pogi ko! Black Jeans tapos Manny Villar ang damit. ‘Di naman sa mahilig ako sa politika, sadyang mahilig lang ako sa mga sikat na damit. Sobrang takaw ng driver na nasakyan namin. Ang salitang sobra ay kulang para i-describe ang pagkaganid ng driver na ito, bawat kanto may makita lang naglalakad ay humihinto, nagbabakasakaling sasakay sila. Buti nga at exempted ang mga aso at pusa. Ang galing nga niya eh, dahil ang sagot sa isang pasaherong nagrereklamo ay “Naghahanap buhay rin akong katulad niyo!”. Lintik! Naghahanap buhay rin pala siya eh! Dapat alam niya na mahalaga ang oras. Sa bagay walang late late sa kanila, sa amin meron. Sa totoo lang masarap buhusan ng isang baldeng antik na langgam ang driver na ito eh. Pagkababa ko tinignan ko ang sasakyan niya, kukunin sana ang plate #. Kahit wala akong planong i-reklamo siya. Mas kapansinpansin ang HOW IS MY DRIVING na nakapinta sa side ng jeep niya, may # doon ang LTFRB, at Mobile Number hindi telephone. Tinext ko pagkadating ko sa opisina, “Eow pow! Gs2 ko snang ereklmo ang drvr n cnkyn nmin knna, ang tkaw po kc sa pshero. Hlos lht kmi ngrrklmo dhil mll8 n kmi – Ahrean Padilla”. Mga bandang tanghali na nang nagreply ang LTFRB ng “Eow din pow! Ano pong itsura ng drver na nirereklamo nyo po?”. Reply naman ako agad ng “Mtnd ng konti, kmukha ni pugak at may pugad sa ulo, kalbo ang gitna ng ulo at merong tattoo sa braso ng i lab you Carol.” – “Oh ok po kc akala ko si tito Rey ang tinu2koy nyo, ok po pagssbhan ko na lang si tatay.”. Hindi ko alam kung ang anak nung driver , LTFRB o ginawang trip lang ang # at ikinalat sa lahat ng sasakyan ng mga kamag-anak.

Uwian nanaman. Fast Forward. Nasa Bario na ako pero di dumeretso sa bahay. May baklang pinatay, wala pang mga pulis at mga usiserong kapitbahay lang ang mga nagkukumpol kumpol. “Anong dahilan ng pagkamatay?” tanong ko habang nakatingin sa baklang may saksak sa tiyan at naiwan pa ang balisong sa tiyan. Gusto kong kunin ang balisong dahil may dala akong manggang hilaw, mukha kasing matalim at pwedeng pangbalat ng prutas. Hindi halatang sinaksak ang biktima kaya naman sumagot ang katabi kong usisero rin ng “Binaril yata, may narinig akong putok ng baril kanina eh.” Hindi ko alam kung pinagtitripan niya ako o talagang kagaya ko lang siyang tanga. Pwede ring nalito lang siya sa balisong dahil kakulay ng bala ng M-16 ang handle nito. Tutal naman wala pang pulis, lapitan ko muna, wala ring magbabawal na barangay tanod. May cellphone siya sa kanang kamay, kinuha ko at tinignan.

Alam ko na ngayon ang tunay na dahilan kung bakit namatay ang kawawang bakla. Namatay siya dahil walang load. Ayon sa recent call niya tumawag siya sa 112 at 117. Dinial ko ulit, hanep na 112! For emergency assistance please dial 117. Kaya pala meron din siyang 117. Sa 117 naman ang sabi ay “Sorry you do not have enough money left in your account, please reload immediately.” Malinaw na kawalan ng load ang ikinamatay niya. Dapat bago ka magpakidnap, magpasaksak, magparape o makipagriot may load ka. Kung wala kang load sorry sorry! Walang emergency sa tulad mong poor! Ganyan ang sistemang uso ngayon, no money, no emergency. Magmula ngayon magloload na ako kahit sira ang mouthpiece ng cellphone ko atleast pwedeng magtext kung sakali mang malunod ako o mabangungot. Pagkatapos maging bungo ang bangkay dumating rin ang mga tanod, after 2 years ang siya namang pagdating ng mga pulis. Mga lokong kapitbahay lahat sila walang load para ireport, mga tanod naman busy sa panonood ng balita.

NEXT

030510 - Walang Kwenta!

030310 - Uto-utong Hang Over na kulangot, pwet!

March 3, 2010

May angober ako (Hang over). ‘Di ko naisulat ang nangyari kagabi kaya ipalalamun ko sa March 3 ang nangyari kagabi. Nagyaya ang mga katrabaho ko na mag-good time. Good Time? Anong good time sa pag-inom ng mapait na bagay? Sumama na lang ako dahil wala rin akong gagawin sa bahay kundi alisin ang sapatos ko at uminom ng kape. Nasa bar kami. First time kong makapasok sa mga madidilim na lugar na puno ng mga taong nagsasaya at nagsasayang (ng pera). Libre lang ng katrabaho ko, birthday niya kasi. Ang daming mga babae sindami ng mga babaeng ‘di pumapansin sa amin. Alam kong guwapo naman ako eh, eh bakit naman nila papansinin ang lalaking naka-orange at may mukha ni ERAP sa damit? Vote Erap. ‘Di talaga nila ako papansinin dahil iniisip nila na may kapit ako kay ERAP at iniisip nilang isusumbong ko sila. Dati na akong umiinom ng alak ngunit ngayon lang ako uminom sa Bar, pang-kanto, birthday, binyag at piyesta lang ako. Hindi ako karapat dapat sa ganitong lugar, bukod sa madilim na, ang dami pang tukso na lumilipad. Natutukso ang mga babae na pansinin ako at kunin ang number ko at makipag- 1 night stand. Kawawa naman ang magiging asawa ng babaeng makaka-1 night stand ko dahil habang buhay na niya akong di malilimutan at mababawasan ang pag-ibig niya sa kanyang asawa tuwing maaalala ako. Kay Anime lang ako. Miss ko na siya. Ilang umaga ko ng di nakakasakay sa jeep. High School pa ako nung huli akong uminom ng mapait na bagay, kaya naman ang daling nalason ang katawan ko, ang sakit sa tiyan at nakakasuka na. Mamumulutan para lang may mailabas mamaya sa bibig. Maya-maya lang magiging mga pwet na ang aming bibig, haharap sa inodoro at kunwari pwet ang aming bibig na naglalabas ng mga bagay na bumubuhay sa mga chef ng bar, sana makaimbento sila ng pulutan na di na babayaran dahil itatapon lang naman ito ng mga mahihina sa inuman. Buti pang nagdala ako ng maraming bulak at iyon na lang ang pinulutan ko, isasawsaw ko sa suka para di plain ang lasa, ilalabas ko rin naman kaya ok lang na iyon ang pulutan. Lasing na kami pero umoorder pa rin ng alak si Birthday boy. Tanga rin ang taong ito eh, umorder pa di na pala kayang ubusin, sa bagay birthday niya, nagsasaya at nagsasayang siya. Iyan ang Pinoy! Karamihan sa mga lalaki kapag birthday nila iniisip kaagad nila ang SHOT SHOT, dapat magpainom sila at magpakalasing. Nagiging mandatory na. Ngunit hindi lahat ay ganoon ang pag-iisip dahil may mga tao rin na kagaya kong kuripot. Dahil sa kalasingan ko, iniisip at pinangako ko na ‘di na ulit ako iinom. Masakit na sa sikmura ko ang alak. At bigla kong naisip na mas marami pang mga inumin at bagay bagay ang makakapagpasaya sa akin na hindi ako sinisikmura, nagsusuka o nagiging pwet ang bibig, nagwawala, nayuyupi ang dila at ihi ng ihi.

Uto-uto ka ba? Napipilit ka ba ng iba na gawin ang gusto nila kahit di mo sila boss? O sadyang nakikisama at mabait ka lang kaya ka uto-uto? Pagkauwi ko kasi naging uto-uto ako, pa X-X na ang mga paa ko sa paglalakad nang makita ako ng mga sunog baga kong kapitbahay, “Pare shot ka muna, isang shot lang!”. “’Di pare lasing na ako, di ko na kaya!”. “Isang shot lang naman eh!” makulit sila kaya kahit ayaw ko, kinuha ko at shinot. Anong tawag sa isang taong gumawa ng bagay na ayaw niya na pinilit na ipagawa ng mga grupong naglalasing? Duwag at uto-uto. Niyurakan ng mga lasenggo ang pagkalalaki ko. Ang tawag ba doon pakikisama lang? Hindi. E kung naglalaslas sila at sabihin nilang pare laslas ka 1 time lang, susundin mo ba? Iba ang alak sa paglalaslas, pero pareho lang itong pagpaparusa sa sarili. TAMA NA! malelate na ako.

Jeep. Ang namimis kong Anime ay kasakay ko pero nasa dulo siya! Hindi siya naka-uniform. Pero uniform na rin, dahil pareho sila na nakared ng katabi niya. Buti pang sinuot ko yung Coke kong damit. Sa lahat ng damit ko iyon kasi ang medyo ikinakahiya ko, nakadrawing ang bote ng coke tapos may malaking “P7 only”. Ayaw ko kasing isipin ng iba na pinagyayabang ko ang presyo ng damit ko. Baka isipin ng mga walang isip na P7 pesos lang ang damit ko, libre lang naman ito sa mga truck na nagdedeliver ng softdrinks. Maliban kay Anime may bagong jeepmate kami, isang sexy na naka-miniskirt din, lintik di ko kaagad napansin dahil kay Anime. Ang liit ng miniskirt niya pero mukhang ‘di naman uniform ang klase ng miniskirt na suot niya. Ang di ko maintindihan bakit pa niya ito sinuot kung bawat tingin naming mga lalaking kasakay niya ay tinatakpan niya? Kung ayaw niyang binoboso nagpantalon na lamang siya. Napatingin ako sa pwesto ng kanyang kinabukasan litaw kasi ang pwet ng bata eh (Cleavage), di man lang naghintay ng ilang segundo para e-recheck kung litaw ang mga bundok, kaagad yumuko para i-check, napahiya tuloy ako. Kapag ang mga bakla o matrona ang nakatingin sa pwesto ng Family Jewel ko hindi ko sila ipapahiya, ‘pag di na sila nakatingin doon ko titignan kung bukas ba ang zipper ko o sadyang matambok lamang ang “eight equals equals equals equals equals equals equals D” ko, (Try mong gawin sa text message at send mo sa girlfriend o nililigawan mo). Paano ba malalaman kung nakatingin sayo ang isang tao ng patago, nakatingin sa kanan o kaliwa pero sayo ang atensiyon niya? Madalas kong gawin ito, kunwari nakatingin ako sa kanan, pero kahit sa kanan ako nakatingin, napapansin ko pa rin ang mga chicks na nasa tabi tabi lang. May mga baklang ginagamit sa akin ang sarili kong teknik kaya naman para malaman ko kung talagang style niya lang iyon o sinusulyapan ako. Titignan ko siya ng sandali at kahit wala akong muta mag-aalis ako ng muta, kapag nag-alis rin siya ng muta, ibig sabihin pinapansin niya ako o napansin niya ako. Parang basic human nature na rin kasi iyon, kapag may nakita kang nagmuta ilang sandali lang inaalis mo na rin ang muta mo. Ang napapansin ko lang ay kung bakit kapag nangungulangot ako sa jeep ay walang gumagaya, siguro nagkataon lang na sinisipon sila kaya ayaw nilang sumama sa daliri nila ang sipon.

Kulangot. Kapag nasa jeep ako at naramdaman kong may kulangot na nagbabaging sa mga buhok sa ilong, hinuhukay ko na agad ito. Kapag nasa daliri ko na at matagumpay na naipit sa kuko hindi ko muna ito ididikit sa ilalim ng upuan. Magpipretend muna akong walang nakuhang kulangot, kunwari nangati lang ang ilong ko. Style yon eh, nangulangot na mag iistilo pa na kamot kamot lang kunwari. Magpapalipas muna ako ng mga 40-50 seconds bago ko ikaskas sa upuan o sa ilalim ng pantalon. Buburahin ko muna sa isip ng mga posibleng nakasaksi ang aking paghuhukay ng natuyong sipon bago ko igasgas kung saan saan.

NEXT

030410 - Dagat ng Basura, Dagat ng Pera, Just dial 117 to call LTFRB

030210 - Samut-sari

March 2, 2010

Malelate na ako kaya di na ako naligo, nag-almusal, nainis sa “Nobody”, nag Down-Up-Down-Up Repeat 200x and say haaaaaaaaa at di na rin ako nagtoothbrush. Sakto lang ako sa jeep, isa na lang kasi aalis na, di totoo yon., kalahating ruler na lang ang kulang at aalis na. Putulin mo man ang ruler at isukat sa natitirang espasyo para sa pwet kong walang kasing tambok ay di magkakasya. Siyempre kunwari kasya ako, wala ng ibang choice eh. Nakahawak ang mga kamay ko sa hawakan ng mga inaantok sa jeep, nagsisilabasan ang mga ugat sa kamay at nauubos ang enerhiya sa tuhod. Style ko lang na nakaupo ako, ang totoo nito ang mga tuhod ko ang nagpapanatili sa posturang nakaupo. Alam naman nila na naghihirap ako pero todo style pa rin ako, kada liko ng jeep tinitigasan ko na ang aking mga tuhod at todo pwersa sa paghawak dahil anumang oras maari nanamang madagdagan ang mga embarrassing moments ko (may “S” ba dapat?). Paliko, ibinuhos lahat ang enerhiya sa tuhod at naglagay ng 20% na enerhiya sa kamay. Lumampas ang paliko na hindi ako nahuhulog sa pagkakafake ng pagkakaupo ko. Mabagal ang driver, kung ikukumpara yung kahapon parang mas nagmumukhang racer ang kahapon kaysa sa ngayon. Ilang bisekleta na ang mga nakapang-overtake sa amin, limang gareta ng kalabaw, dalawang asong naglalampungan at 37 na senior citizen. Ganon kabagal ang nasakyan kong jeep. Nagsisisi nga ako eh, buti pang nagpakarga na lang ako sa isa sa mga 37 na senior citizen at binigyan na lang siya ng tip, tip na di malilimutan, boy bawang na tig-pipiso. Kahit piso lang yon 1 year ng kakainin ng mga senior citizen yon, maliban na lang kung may pustiso. Naghihirap na ako sa pagkakafake ng upo ko. ‘Di dapat ipahalata kaya kunwari aayusin ko ang buhok ko para magmukhang di ako nahihirapan. “Para!” haaay! Sa wakas may bababa rin. Si Mang PBA pala ang bababa. Ang taong wala ng ginawa sa jeep kundi sambahin ang Ginebra at si Mark Kagiwa, pinagtatanggol ang bumagsak niyang team sa kaibigan niyang lagi rin naming nakakasakay. Mukhang hindi naman interesado ang kaibigan niya sa PBA dahil puro malalayo at pang palit ng usapan ang mga sagot niya. “Ah oo si Kagiwa, sikat ‘yon! Magaling yon, pero pare pinuyat ako ng Prison Break ang galing ng palabas na iyon”. “Ah oo yung mga nasa kulungan? Kung di lang na-steal ang bola tiyak na makakaiskor pa rin sila” – talagang pinagpipilitan ang PBA sa taong di naman interesado. Sabagay may similarites naman ang usapan nila, PBA Philippine Basketball Association at PBA Prison Break Addict. Napanood ko na rin ang Prison Break, ang galing nga. Madami akong natutunan sa palabas na ito, dito ko nalaman na kapag bida at guwapo ka pala pwede kang magnakaw, magsinungaling, magpatattoo ng sangkatutak at tumakas sa kulungan.

Dahil sa pagkakababa ni Mang PBA, nakaupo na rin akong maayos. Tumatawag na si Boss, naririnig kong nagbavibrate ang cellphone ko, may plano ako. Kacancel ko at alisin sa pagkaka-silent para marinig ng lahat na may tumatawag sa akin. At ganoon nga nagring ng may malakas na tone “Hello Ahrean! Bakit ang tagal mo? May kailangan akong ipagawa sa iyo dalihan mo”… putol na ang usapan pero di ko aalisin ang phone sa tenga ko magsasalita akong mag-isa, malakas na salita na maririnig ng driver. “O sir kasi ang bilis ng jeep na sinasakyan namin, isipin mo sa ganitong bilis dapat ay 5 years bago ako makarating diyan pero ang galing boss! 4 years pa lang at halos nandiyan na ako” sabay “Opo sir, Opo sir” kahit wala akong kausap.

Kaya naman pala tumawag si boss dahil ‘di niya makita ang desktop niya. Tama siya marami akong gagawin isa na rito ang pagpindot sa F2 ng computer niya, hindi niya siguro nabasa ang Press F2 to continue. Minsan si boss nakakatawa, ayaw niya akong ipahiram sa external DVDRom niya dahil daw baka magkavirus, sinabi ko naman sa kanya na hindi naman nagkakavirus ang mga kagaya ng hinihiram ko, pero ayaw niya talaga dahil yung dati niya daw DVDRom na hiniram ng bestfriend niya nagkavirus daw, ayaw na daw magplay ng mga DVD. Talagang ‘di na gagana ang DVD sa CD. CD na ang binalik ng bestfriend eh, di naman kasi halata pareho lang na kulay black. Kung ‘di ko lang siya boss sinagot ko sana ng “Buti na lang ‘di ka natatakot na mavirus ang monitor mo at ang charger ng cellphone mo?”.

Ang trabaho ko nga pala ay Computer Technician, pero madalas pang grade 2 lang ang ginagawa ko. Kagaya na lang kanina, isang F2 lang at nagagawa ko na ang tungkulin ko. Nagi-guilty ako kapag buong araw ang tanging nagagawa ko lang ay magturo kung paano magsign-up sa mga social networking website, ang mga katrabaho kong babae kasi kapag wala ang boss namin ay todo Friendster at Facebook, sa ngayon yan pa lang ang abot ng mga IQ nila. Dati nung friendster pa lang sila at nakilala nila si kuya Facebook ang sabi nila “Pangit, nakakalito!”. Ngayong alam na nilang gamitin ang facebook, may sarili na silang lupa, pananim, may mga pet, may isda, may pinag-uusapan sa jeep, may pinapanaginipang pananim at higit sa lahat tumaas na ang IQ nila, isipin mo ba namang kaya na nilang mag-add ng friend at gamitin ang chat sa facebook, medyo nakakainis nga lang kapag tinatanong nila ako kung ano ang ibig sabihin ng WTF, LOL, IMO, OMG, GTG, BRB ang sagot ko ay Walang Tangang Farmer, Laging On Line, Itanim Mo Oh, Open Mo Gift, Go! Tanim Go!, Bagong Ribbon Bwahahaha. Kaya naman ayon biniro ko lang sineryoso dahil tuwing may bagong ribbon silang nakukuha sa Farmville at naipublished laging may nakasulat na BRB. Marami pa silang mga tanong sa akin na di nila kayang i-google. Kaya naman sa harapan mismo nila tinatype ko sa google ang mga tinatanong nila. Ginawa ko na ngang Homepage ang Google para tuwing bubuksan nila ang internet explorer (ayaw nila sa firefox o chrome pangit daw.) nasasampal sila ng google.

NEXT

030310 - Uto-utong Hang Over na kulangot, pwet!

030110 - Tuteyk

Mar 1, 2010

Pangit naman ang simula kung sasabihin kung magsisimula nanaman sa pagising o sa mga malalapit na salita ng gising. Kaya ganito na lang:

Maagang nagparty ang mga bacteria sa aking nasisirang ngipin, hindi masakit ang ngipin ko kundi ang gilagid ko, pero siyempre dapat masakit ang ngipin ko dahil yon ang sikat. Parang ang Colgate ay mas sikat kaysa sa toothpaste. “Pabili ngang Colgate”. “Anong Colgate?”. “Yung Close Up, kung wala yung Happee na lang.” Marami pang mga brand ang sumikat at sila na ang naging pangalan ng mismong produkto. Ipagdasal na lang natin na ‘wag sana itong mag-evolve sa mga teknolohiya natin ngayon, baka kasi hanapan ako ng CDR-King ng mga naghahanap ng CD, “Hoy Ahrean iabot mo nga sa akin ang CDR-King”. Speaking of CDR King. Napansin kong sa halos napuntahan kong branch ay laging crowded, di lang ako ang mga naka-experience at nakapansin dito kundi pati ang mga kaibigan ko sa mundo ng internet. Siguro o Sigurado may mali sa sistemang pamamalakad nila o pwede ring sadyang maraming mga Pilipino ang gustong gusto sa mga produktong mura, bakit nga naman bibili ng 40 Pesos na blankong DVD sa iba kung meron namang tig 10 Pesos na DVD sa CDR King, yun nga lang isasakrepisyo mo ang tanghalian, hapunan at ang almusal mo sa susunod na araw. May mga branch na may numbering system (di ko alam ang tamang term dito eh) basta yung get your number please na sistema. Kung bandang mga alas-diyes ng umaga ka nakapunta sa branch na lagi kong pinupuntahan, kumuha ka na ng number mo at gawin mo muna ang dapat mong gawin at bumalik ka na lang. Halimbawa number 10 ang number na nakuha mo at number 3 pa lang ang kasalukuyang number, pwede ka munang magshopping, magbayad ng kuryente, kumain sa mcdonalds, pumunta sa cr, umuwi at maligo, bumili ng baseball bat at bumalik sa branch ng CDR King na madalas kong puntahan at sumigaw ng “Bakit number seeeebbbbeeeeen pa lang?” kung may kumontra ipakita lang ang lupit ng baseball bat. Ok naman sa CDR King kahit matagal maghintay at medyo siksikan, mura lang naman kasi at talagang tinatangkilik ng mga mamimili. Sarap balikbalikan dahil bawat buwan may bago silang mga modelo ng produkto nila. Huwag ring magpapalinlang sa dami ng mga tao sa branch na tinutukoy ko, kalahati lang ang may number sa kanila at ang 1/4 sa kanila ay naghihintay sa wala, tatlong oras nang naghihintay di man lang namamalayan na dapat may number sila, yung isa pang 1/4 yun ang mga suking nagrereklamo ng mga produktong nabili. Kaya kapag first time mong bumili sa CDR King tinitiyak kong babalik ka ulit dahil may nakita ka pang isang bagay na di mo inakalang ganon ka mura dito, o pwede ring bumalik ka dahil sira ang nabili mong mousepad, ‘wag mag-alala may warranty naman ang Mousepad nila, 1 week replacement kapag nabura ang itsura nung kotseng nakadrawing sa pad. Nasa kapal na lang ng mukha mo kung ipapapalit mo pa.

Sakit ng ngipin, nagagamot rin pala ng CDR King, dahil sa kakaisip ko sa tindahan na ito, nawala ng ilang minuto ang sakit ng ngipin ko. Hindi totoong lagyan mo lang ng toothpaste at mawawala na ang sakit. Masaya ako dahil sa sakit ng ngipin na ito na diskubre ko na ang concentrated astring-o-sol ay ang pinakamabisang pang-alis ng sakit. Sa sobrang inis ko di ko na nilagyan ng tubig ang mouthwash na ito. Todo tiis sa naramdamang sakit, pansamantalang inilipat ng Diyos ang impiyerno sa aking bibig. Nawala ang sakit ng ngipin ko! Astig. Dapat pala ganito ang ginawa ni Pops Fernandez nung pinaretoke niya ang kanyang labi, kung ikukumpara ang labi ko ngayon sa labi niya, walang wala ang sa kanya, mga 3/4 na mas makapal ang labi ko sa labi niya, epekto lang ng Astring-o-sol. Ano kaya ang say ni Lord sa ginawa niyang pagmomodify sa kanyang labi? Parang “Hi, God, na realize ko ang pangit pala ng pagkakaimbento mo ng labi ko, can i change it?”. Minodify ang sarili parang Tamiya 4wd lang pala siya. ‘Pag yumaman ako, ipapamodify ko rin ang mga parte ng katawan ko. Magpapalagay ako ng LCD screen sa likod at harap para kahit hindi na ako magdamit ok lang papalitan ko na lang ang wallpaper araw-araw.

At lumipas ang buong araw. Nakakainis natapos ang buong buwan ng February ng wala man lang 20 Million sa account ako, at mas nakakainis ni wala man pala akong sapat na pera para ipang-open ng bank account. Sana sa susunod na buwan manalo ako ng lotto o kaya kahit sagutin lang ni Anime kahit di ko ligawan. Sana minsan maisipan niyang ako lang ang karapat dapat sa kanyang puso at... unat-unat makatulog na nga.

NEXT

030210 - Samut-sari

022810 - 10,000 Commandments

Feb 28, 2010

Patay. Wala ang “Buhay ka pa, Lol!”. At nasa paraiso ako. Ang daming paru-paro puro walang mga damit at naka-T-back lahat. Ang sarap makipaghalikan sa kanila. Mukhang ito yata ang tunay na mundo eh. May asong tumatahol. Nagpila-pila ang mga paru-paro para sumayaw at sumayaw nga sila “Careless Whisper” ang tindi ang bawat isa ay may kani-kanyang poste. Unti-unting napapalitan ang music, tahol ng aso, at “Nobody, Nobody but you... Clap Clap”. Ginising ako ng mabait naming kapitbahay sa pang-araw-araw niyang sound na “Nobody” habang tumatahol ang kanyang asong masarap pakainin ng isang kilong Ajinomoto. Gusto kong tumayo at pasukin ang lintik na babaeng nabaliw sa di naman maintindihan na lyrics ng kanta. May dalang kumukulong tubig at ipaligo sa kanyang aso. Gusto kong sakalin ang babaeng adik sa Nobody at sampal sampalin kasabay ng Clap Clap sa kanyang sounds. Nobody, Nobody But you... Clap(sampal) Clap(sampal ulit) x2 Repeat Chorus as many as i want. Hindi ko narinig ang nobena ngayong umaga dahil sa Nobody na iyan. Makapagrequest nga sa adik na ito na pakihina ang kabaduyan niya. “Ate! Toktoktok!” Nakatingin ang aso at lalong tumahol ng malakas. Binuksan niya ang pinto. Wuhoooo! Nakapantulog pa siya at ang linaw ng damit. ‘Di ko masabi ang gusto kong sabihin, kaya “Di ba pumasok yung pusa ko dito? . Mukhang siya yung tinahol ng aso niyo.” Dagdag nanaman ito sa Embarrassing Moments list ko. (Teka may "S" ba dapat ang moment?)

Sakay ng jeep. Magbabayad na sana ako pero di ko makapa ang wallet ko. Ano pa nga ba kundi nalimutan sa sobrang pagmamadali. Hindi magiging malikot ang mga mata ko ngayon sa jeep dahil nga may kasalanan ako. 123 ang pang 217 sa 10,000 commandments. Teka! 10,000 ba? Sabi nila 10 lang. Hindi! Impossible. Lampas ng sampu yon at 10,000 yon. Kasama na rin kasi ang bawal magtinda sa mga kalye, bawal ang kulay yellow, bawal ang mga tarpaulin sa mga poste at marami pang bawal. Yan ang 10,000 Commandments ni Fernando Bayani. Anong laban ng 10 Commandments ng Diyos? 10,000 ang sa kanya tinalo pa ang Diyos. Ang Diyos nga eh sampo lang eh, sa kanya ang dami. Sa bagay diyos rin naman siya, diyos ng MMDA at pagnanalo siya baka siya ay kikilalanin bilang Pink God. Hulaan ko mga collection niya sa bahay. Hello Kitty! Sigurado iyon! Paborito niyang cartoon naman ay Pink Panther. Sino ba naman ang matino ang pag-iisip na kulayan ng Pink ang Manila? Obsessed siya kay hello kitty akala niya di ko alam! Hmp! Ako pa!. Inis na inis nga siya kay spongebob eh, Kasi yellow. CUT! Ikakukulong ko ito. May isang mama na inaabot ang 7.50 niya, wala siyang sinabi na “bayad po!” siguro binibigay niya sa akin( alam kong bayad niya yon). Kunwari sa akin na lang galing. “Bayad!” yan ang proud na proud na sinabi ko sa driver. Inalis ko lang ang DAW. “Bayad Daw!” masagwang salita para sa isang taong nagwa-1-2-3. Buti at may nahiraman ako sa trabaho para pamasahe pauwi.

Uwian na! Ginabi ulit ako. Kasakay ko ulit si Bading. Hmmmm! Wala siyang gintong kape. Pero ang cute ng Message Alert Tone niya, si Optimus Prime. Autobots Transform, di bagay sa kanya. Paulit ulit ang message nakakasakit rin pala ng tenga si Optimus Prime. Naisipan yata ng katext niya na tumawag na lang. At tumawag nga, Hanep sa Ringing Tone ha! “Nobody” pero “Nobody want to see us together...blah blah blah” . Sarap ng kuwentuhan nila, parang nasa bahay lang, ang lakas ng boses eh. Ang nakakatuwa pa nito dinilaan niya ang kausap, ay baliw, nilagyan ng laway ang cellphone. Parang wala lang. Ang mga kamay naman ay todo sa action parang nasa harapan lang ang kausap. Pagkatapos ng isang taon natapos din ang usapan nila. Para kasing last year pa ako nakasakay sa jeep na ito eh. Ang bagal. Masakit pa naman ang tiyan ko.

NEXT

030110 - Tuteyk